Η παρακάτω ιστορία ανήκει στην Δέσποινα Πολυχρονιάδη, μέλος της ομάδας στο fb Untold Stories και αναδημοσιεύουμε αποκλειστικά στο Singleparent.gr με την άδειά της

Μετά από πέντε χρόνια σχέσης και έναν γάμου, που έγινε με όλες τις τιμές (νυφικά, ανθοδέσμες, κρύα μπριζόλα στο κέντρο, πισίνες, παρανυφάκια, ταξίδι μέλιτος στο Σαρμ Ελ Σέιχ) έφυγα από το σπίτι πέντε μέρες πριν την πρώτη επέτειο. Σκέφτηκα μην τυχόν και μου πάρει καμία τούρτα καρδούλα επετείου και άντε μετά να χωρίσεις.

Ήξερα από την αρχή ότι δεν ταιριάζαμε. Αλλά ήρθε ο έρωτας και μας χτύπησε κατακεφαλα. ήμουν 23. Με έκανε να νιώθω λίγη και σε δέκα λεπτά με ανέβαζε στα ουράνια. Φουλ Ανατολίτης αυτός, φουλ κοταρα εγώ για να τον αντιμετωπίσω. Καλός και οικογενειάρχης δε Λέω. Αλλά αρκεί; Όχι φίλη μου δεν αρκεί. Τα ετερώνυμα έλκονται. Μα δε συμβιώνουν. Θα μου πεις γιατί παντρεύτηκες. Έλα μου ντε;

Με πήρε η μπάλα. Το σώμα μου άρχισε να διαμαρτύρεται πριν το γάμο, αφού το στόμα μου δεν έλεγε να ανοίξει. Κρίσεις πανικού. Στήριξη καμιά. Ποιος Ανατολίτης βαρύς αντέχει κάτι που δεν του έμαθαν στο γυμνάσιο που έβγαλε; Ψυχίατρος ίσον τρελός.

Ο θάνατος ενός θείου μου βαρεσε καμπανάκια. Η ζωή είναι μικρή για να είμαστε δυστυχισμένοι. Δεν θα σου πω ότι έφταιγε για την πίεση που μου ασκούσε. Φταίω εγώ που καθόμουν. Όμως ακόμα και τα πιο γλυκά άλογα κάποια στιγμή κλωτσάνε. Κι εγώ κλώτσησα. Και παρόλες τις προειδοποιήσεις δεν το πίστευε πώς τόλμησα.

Και τότε ξαφνικά, όλη μου η ψυχή ήξερε κι ένιωθε ότι όλα τώρα πήγαιναν στη θέση τους. Ισορροπία. Έγινα πάλι ο εαυτός μου. Δεν είχα σε κανέναν να αποδείξω τίποτα. Ούτε να απολογηθώ όταν δεν είχα όρεξη να πλύνω ένα πιάτο. Ούτε γιατί αγαπώ δύο φίλες που ο άλλος δεν εγκρίνει. Όλα για μένα και από μένα σε μένα. Δικά μου τα σωστά, δικά μου και τα λάθη.

Ο Παππάς που πήγα να πάρω το διαζύγιο μου είπε ότι πρώτη φορά δίνω την ευχή μου για κάτι τέτοιο. Το είχε καταλάβει το έργο.

Μου αρέσουν οι γάμοι σας και οι χαρές σας. Εύχομαι όμως να ήταν η αρχή μιας ευτυχίας. Και όχι η φυλακή της ψυχής σας. Αν νιώθετε πάραυτα εγκλωβισμένοι μη φοβάστε. Να μάθετε να φεύγετε. Ακόμα κι αν υπάρχουν παιδιά.

Κανένα παιδί δεν είναι ευτυχισμένο με δυστυχείς γονείς. Όσο καλά κι αν το κρύβουν. Να σας αγαπάτε και να σας φροντίζετε.

Δεν είχε χιούμορ το σεντόνι μου. Η ζωή μου όπως πια έχει πολύ