Της Στεύης Τσούτση.

Παγκόσμια Ημέρα Αντισύλληψης, λένε.
Κι ίσως περιμένεις με αφορμή αυτό να σου γράψω για όλα εκείνα τα απαραίτητα γνωστά. Ότι δηλαδή το προφυλακτικό σώζει ζωές, ότι η γυναίκα έχει δικαίωμα να επιλέξει το χρόνο που θα γίνει μάνα, ότι το HIV και τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα θερίζουν και κάπως πρέπει να τα φρενάρει κανείς. Μάντεψε όμως! Δεν πρόκειται να σου μιλήσω γι’αυτό.

Αντίθετα, θέλω να σε ρωτήσω κάτι.
Εσύ πότε χτύπησες τελευταία φορά το παιδί σου;
Πότε άσκησες πάνω του όχι μόνο σωματική αλλά και λεκτική βία;
Πότε του στραπατσάρισες την ψυχή;
Πότε το τράβηξες με μένος στην άκρη γιατί απλούστατα μπήκε μπροστά στη δική σου ζωή;

Αγαπητέ γονιέ, αν με τις ερωτήσεις μου δε θέλεις να μου σπάσεις τα μούτρα, τότε έχουμε πρόβλημα.
Αν δεν αναρωτιέσαι τι μαλακίες μου λέει αυτή εδώ τώρα αλλά αντίθετα ψάχνεις τις ημερομηνίες της τελευταίας φοράς, τότε μάλλον κάτι δεν κάνουμε καλά.
Για την ακρίβεια εσύ δεν κάνεις καλά. Συγκεκριμένα δεν κάνεις για γονιός.

Η αντισύλληψη είμαι μαγική λέξη. Κι ακόμη πιο μαγική σαν έννοια. Γιατί εμποδίζει μερικά καθίκια της ζωής να γίνουν γονείς. Εμποδίζει ανθρώπους που δεν έχουν στάλα γονεϊκού ενστίκτου από το να έχουν μια αθώα ύπαρξη να βασανίζουν μέχρι την ενηλικίωσή της και ίσως -αν δεν τους ρίξει πέντε ενήλικα φάσκελα και φύγει- εφ’ όρου ζωής.

Ποιος σου είπε ρε ότι παίζουμε με τις παιδικές ψυχές;Ποιος σου είπε ότι μπορείς να σηκώνεις το χέρι σου και να χτυπάς;

Ποιος σου είπε ότι μπορείς να ανοίγεις το βρωμόστομά σου και να σημαδεύεις ένα παιδί;
Βλέπεις οι μελανιές είναι καλές γιατί φαίνονται. Γιατί μπορεί να παραπέσει το μάτι κανενός ευαίσθητου ανθρώπου και να σου χώσει μια μηνυσάρα που δε θα ξέρεις που να τη βάλεις -για την ακρίβεια ξέρω εγώ που να τη βάλεις αλλά θα μείνω κόσμια-.

Οι πληγές όμως από τις λέξεις δε φαίνονται. Ίσως τις παρατηρήσει κανείς σε εκείνα τα μοναχικά, σιωπηλά πλάσματα που φοβούνται να ανοίξουν το στοματάκι τους μήπως και πετάξουν κάτι λάθος.

Γιατί τα έμαθες, εσύ και κάθε ένας σαν κι εσένα, πως λένε τα πάντα λάθος, ότι είναι οι λάθος άνθρωποι.

Αλλά δεν είναι. Για τα παιδιά δε νοείται η έννοια του λάθους, βλάκα. Λάθος είσαι εσύ που δεν ξέρεις και δεν προσπαθείς να τα μεγαλώσεις με αγάπη. Λάθος είσαι εσύ που δεν αποφάσισες όταν έπρεπε ότι δεν κάνεις για γονιός.
Γιατι απλούστατα δεν κάνουν όλοι για γονιοί. Δεν είναι όλα τα γονίδια για διαιώνιση, πως το λένε.
Ένα παιδί θέλει αγάπη. Μόνο αγάπη. Και τη φροντίδα, την προστατευτικότητα, την έννοια που απορρέουν από αυτή.

Και με λίγα λεφτά το μεγαλώνεις. Και με καθόλου, πάλι θα την παλέψεις. Αρκεί να έχεις αγάπη για εκείνο το πλάσμα που είναι σάρκα από τη σάρκα σου.
Να χτυπά εκείνο και να πονάς εσύ, όχι να το χτυπάς εσύ. Να μιλά εκείνο και να είναι το κέντρο βάρος του σύμπαντος μετατοπισμένο στην ύπαρξή του. Να είναι τα όνειρα, οι έννοιες, η ψυχή του ολόκληρη η πρώτη, η κύρια προτεραιότητά σου. Δε δικαιούμαστε να φέρνουμε παιδιά στον κόσμο για να τα κάνουμε δυστυχισμένα. Κατάλαβέ το.

Η αντισύλληψη είναι μαγική λέξη, στο ξαναείπα.

Σώζει παιδιά από κακούς γονιούς. Σώζει ανθρώπους από την κατάρα του να δυστυχίσει μαζί τους ένα παιδί.

Γι΄αυτό να μην την ξεχνάς εσύ που δε νιώθεις σίγουρος για τον εαυτό σου. Κοιτάξου πρώτα στον καθρέφτη και δες με ειλικρίνεια ποιος είσαι.
Κι ύστερα, ανάλογα τη ντόμπρα απάντηση που θα δώσεις, κάνε ό,τι πρέπει.
Πάρε ένα χάπι ή φόρεσε προφυλακτικό. Δεν είναι κακό.
Σε πολλές περιπτώσεις άσπλαχνων ανθρώπων, θα έλεγα πως είναι απλά σωτήριο…