Αν ήσασταν από τα παιδιά που ασχολούνταν με κάποιο άθλημα και είχαν πάντα την στήριξη των γονιών τους ή αν έχετε δικά σας παιδιά που δίνουν την ψυχή τους στο άθλημα που έχουν επιλέξει και βρίσκεστε πάντα εκεί στους αγώνες και τις προπονήσεις τους, θα καταλάβετε απόλυτα τι θέλει να πει η παρακάτω μαμά και διαβάζοντάς το σίγουρα θα συγκινηθείτε…

«Όσο ήμουν μικρή και οι δύο γονείς μου εργάζονταν σκληρά. Το σπίτι μας ήταν αρκετά μακριά από τις δουλειές τους και έπρεπε να περνούν καθημερινά πολλές ώρες στους δρόμους (η μαμά μου δούλευε σε εφημερίδα και ο μπαμπάς μου ήταν δικηγόρος). Και σα να μην έφτανε αυτό, συχνά είχαν να κάνουν και δουλειά στο σπίτι, όταν επέστρεφαν αργά το απόγευμα. Τώρα που το σκέφτομαι, όμως, τόσο εγώ όσο και η αδερφή μου, δε νιώσαμε ποτέ έντονη την απουσία τους ως παιδιά. Ξέραμε πάντα ότι οι γονείς μας είναι εκεί… για ό,τι κι αν τους χρειαζόμασταν.

Το σημαντικό άθλημα στην οικογένειά μας ήταν το μπάσκετ. Ο μπαμπάς μου έπαιζε σε ομάδα όταν ήταν μικρός και σχεδόν φυσικά το ίδιο έκανα και εγώ –ακόμα και σε αθλητικά camp με μπάσκετ πήγαινα τα καλοκαίρι. Όταν πήγα στο Γυμνάσιο το μπάσκετ έγινε βασική μου προτεραιότητα (καταλαμβάνοντας μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου μου). Στην διάρκεια των 15 χρόνων της ενασχόλησής μου με το άθλημα, οι γονείς μου ήταν πάντα εκεί σε κάθε αγώνα. Σε κάθε έναν αγώνα!

Και παρόλο που μου άρεσε που έβλεπα τα πρόσωπά τους στις κερκίδες, χρειάστηκε να μεγαλώσω πολύ για να συνειδητοποιήσω πόσο δύσκολο πρέπει να τους ήταν όλο αυτό. Ξέρω ότι πολλές φορές αναγκάστηκαν να φύγουν από τη δουλειά τους νωρίτερα, να υπομείνουν τρομερή κίνηση στον δρόμο και πολλά χιλιόμετρα διαδρομών, πολλές βενζίνες, με ζέστη, με κρύο ή με βροχή και να βάλουν στην άκρη όποιο ‘ζόρι’ κι αν ‘τραβούσαν’ εκείνη τη στιγμή προκειμένου να ζητωκραυγάσουν για εμένα. Και όταν μεγάλωσε η αδερφή μου και άρχισε και εκείνη να έχει τους δικούς της αγώνες, ακολουθούσαν πάντα τη λογική ‘διαίρει και βασίλευε’ και φρόντιζαν να είναι εκεί, ο ένας για τη μία και ο άλλος για την άλλη. Ό,τι κι αν συνέβαινε την ίδια ώρα στη ζωή τους, εκείνοι πάντα, χωρίς ποτέ να αποτύχουν, έβαζαν την παρουσία τους στους αγώνες μας σε προτεραιότητα. Είτε επρόκειτο για το τελικό πρωτάθλημα της χρονιάς ή για έναν απλό φιλικό αγώνα, οι γονείς μου ήταν εκεί.

Όταν ανατρέχω σε εκείνα τα χρόνια συνειδητοποιώ, ότι η παρουσία τους σε κάθε αγώνα μου είχε τρομερά μεγάλη σημασία για εμένα. Ήθελα να δείξω στον μπαμπά μου, ότι είχα προσέξει τις συμβουλές που μου έδινε κάθε φορά που έπαιζα μαζί του μπάσκετ. Ήθελα να δείξω στη μαμά μου, ότι παίζω συγκεντρωμένη, όπως της είχα υποσχεθεί. Ήθελα να αποδείξω στην αδερφή μου ότι… είμαι καλύτερη (συγγνώμη αδελφούλα –σ’αγαπώ!). Ήθελα να τους κάνω υπερήφανους.

Σε κάθε αγώνα αναζητούσα τα πρόσωπά τους στις κερκίδες. Και όταν τα έβρισκα, ήξερα ότι είχα σημασία. Ήξερα ότι τα όνειρά μου, όσο υπερβολικά ή αστεία κι αν ακούγονταν, είχαν σημασία. Όποτε έβαζα καλάθι ή έκανα καλή άμυνα, κοίταζα τον μπαμπά μου και περίμενα να δω τον σηκωμένο του αντίχειρα ή άκουγα τη (λίγο ντροπιαστική πίστευα τότε) κραυγή της μαμάς μου. Όπως σε κάθε άλλη πτυχή της ζωής μου, οι γονείς μου για μία ακόμα φορά αποδείκνυαν ότι μπορώ να βασιστώ πάνω τους. Και αυτό το συναίσθημα έχει ριζώσει μέσα μου, σε όλη τη ζωή μου.

Ξέρω ότι δεν είναι πάντα εύκολο να είστε εκεί σε κάθε αγώνα των παιδιών σας, όμως, γονείς, αν πιστεύετε ότι δεν έχει και τόση σημασία (ή αν έτσι σας λένε τα παιδιά σας), να ξέρετε ότι έχει! Κι αν δεν μπορείτε να είστε εκεί, έχει σημασία έστω να προσπαθείτε. Δεν θυμάμαι ιδιαίτερα τα δώρα που μου έπαιρναν καθώς μεγάλωνα ή το πόσα γλυκά έτρωγα, αλλά θυμάμαι έντονα τη μαμά και τον μπαμπά μου, με τα κοστούμια και τα ρούχα της δουλειάς, να μπαίνουν στο γήπεδο και να πιάνουν θέση σε κάθε αγώνα που έπαιζα.»

Πηγή: popsugar.com