Με τη μητέρα του γιου μου είμαστε χωρισμένοι πάνω από 20 χρόνια. Όταν χωρίσαμε τα παιδιά μας ήταν 16 και 14 ετών και αιτία του διαζυγίου ήταν μια άλλη γυναίκα με την οποία ήθελα να είμαστε μαζί. Μπορεί να χώρισα αλλά τα παιδιά μου δεν τα ξέχασα ποτέ. Ήμουν πάντα συνεπέστατος στις διατροφές, τα επισκεπτόμουν τακτικά και κάθε Σαββατοκύριακο τα έπαιρνα σπίτι μαζί μου.

Ο μεγαλύτερος γιος μου είναι παντρεμένος σε αντίθεση με το μικρό που δυσκολεύεται πολύ. Του δανείζω συνέχεια λεφτά, πληρώνω το ενοίκιό του γιατί το καθυστερεί, του πήρα αυτοκίνητο και προσπαθώ να τον βοηθήσω να σταθεί στα πόδια του.

Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα για εκείνον. Δουλεύει και έχει και κοπέλα. Όταν τον επισκέφτηκα τον περασμένο μήνα, τον ρώτησα αν τώρα που εργάζεται και είναι σε κάπως πιο καλή οικονομική κατάσταση, μπορεί σιγά σιγά να μου επιστρέψει ένα μέρος από τις διατροφές που πληρώνω τόσα χρόνια γιατί στα 67 μου έχω αρχίσει να δυσκολεύομαι πολύ οικονομικά. Έκανα αίτηση για σύνταξη και μέχρι να αρχίσω να πληρώνομαι δεν έχω κανένα εισόδημα.

Την αντίδρασή του δεν την περίμενα. Τόσο καιρό του πλήρωνα τα πάντα και τώρα που τον έχω ανάγκη όχι μόνο αρνήθηκε να με βοηθήσει, αλλά μου έκοψε και την καλημέρα. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα μου έκοβε με αυτό τον τρόπο κάθε επαφή. Αλλά έτσι είναι. Τώρα δεν με έχει ανάγκη. Ποιος ο λόγος να με βοηθήσει; Αχάριστος ήταν πάντα σαν τη μάνα του. Τι περιμένεις;