«Μακάρι να είχαν χωρίσει οι γονείς μου αντί να είναι μαζί για τα μάτια του κόσμου» – Η συγκινητική ιστορία της Τριάδας
Συγκλονίζει η εξομολόγηση της παρακάτω γυναίκας σχετικά με τους γονείς της και πώς έφτασε ο πατέρας της να ζει ολομόναχος.
«Single parent not… έχω ευχηθεί πολλές φορές να είχαν χωρίσει οι γονείς μου αντί να είναι μαζί για τα παιδιά… και για τα μάτια του κόσμου!!
Δυστυχώς στην δική μου περίπτωση έζησαν μαζί μέχρι τα 64 τους χρόνια… περνώντας τουλάχιστον 24 χρόνια δυστυχίας τόσο για τους ίδιους όσο και για τα παιδιά τους… τσακωμοί… λεκτική βία… κλάματα… ανασφάλεια… οικονομικά αδιέξοδα… αποφάσεις που πάρθηκαν από έναν για όλους και όλοι για κανέναν… έζησα μια πολύ όμορφη παιδική ηλικία και όταν ήρθαν τα δύσκολα οι ευθύνες και τα σηκωμένα δάχτυλα, να δείχνουν ο ένας τον άλλον πήραν φωτιά.
Αντί να ενωθούμε, να γίνουμε ένα απέναντι σε ό,τι ερχόταν, εμείς χωριζόμασταν σε κομμάτια που δεν ξαναενώθηκαν ποτέ… παιδιά θλιμμένα στο τραπέζι με το ελάχιστο φαγητό… τα προβλήματα να λέγονται, αλλά όταν το παιδί πήγαινε να μιλήσει: εσύ μη μιλάς… εσύ δεν έχεις άποψη όσο ζεις εδώ… εσύ δεν μπορείς να προσφέρεις… εσύ δεν είσαι άξιος, πως το έκανες αυτό ρε βλάκα; Τα άλλα παιδιά κάνουν αυτό, δεν θα κάνεις αυτό, γιατί έτσι θέλω εγώ… Ό,τι υπάρχει εδώ μέσα είναι δικό μου, όχι δικό σου, κατάλαβες; Εσύ δεν είσαι τίποτα… και γω;;
Το τοξικό περιβάλλον που έτρεφαν οι γονείς της
Εγώ είμαι όλα… με μια μάνα κολλημένη στη γωνία, να μη μιλά ούτε εκείνη… γιατί έτσι έμαθε… μεγαλώσαμε… εγώ έφυγα για σπουδές μακριά… έφυγα με την κουβέντα του πατέρα μου στα αυτιά μου… πουτ@ν@ θα γίνεις… πώς θα ζήσεις… και έφυγα… και έζησα… και σπούδασα… αλλά κυρίως έφυγα από αυτό το τοξικό περιβάλλον… όταν όλα έφτασαν στο απροχώρητο και τα άλλα παιδιά μεγάλωσαν πια έφυγαν όλοι… τα αδέρφια μου… και η μαμά μου… και έμεινε μόνος του να μην του μιλάει πια κάνεις και σαν μωρό να αναρωτιέται πλέον σε αυτήν την ηλικία τι τόσο κακό έκανε που δεν τον θέλει κανένας.
Στα 64 του να ζει μόνος του χωρίς κάποιον να τον νοιάζεται… να τον πάρει τηλέφωνο να δει αν είναι καλά… αν αρρώστησε… αν χρειάζεται κάτι… μόνο εγώ του έμεινα… και για να είμαι ειλικρινής… από λύπηση… κανέναν δεν θα άφηνα στον δρόμο… όταν φτάνεις στο τέλος της ζωής σου δεν αξίζει σε κανέναν να φεύγει μόνος του… και αν θέλετε τη γνώμη μου… δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία που να μπορεί να επιβληθεί σε άνθρωπο από αυτή που μπορεί να επιβάλλει ο ίδιος ο άνθρωπος στον εαυτό του…
Ξέρει τι έκανε λάθος… ξέρει πού φταίει… κλαίει κάθε μέρα γι’ αυτό και τις νύχτες δεν μπορεί να κοιμηθεί… το χειρότερο όλων όμως δεν είναι τι προκάλεσε, αλλά ότι πια δεν έχει ούτε τη σωματική δύναμη ούτε την ψυχική ούτε τον χρόνο για να αλλάξει τίποτα από όλα αυτά!!!
Φτάνοντας στο σήμερα, το τσάλεντζ για εμάς είναι να καταφέρουμε να κάνουμε μια οικογένεια υγιή… που θα μάθουμε στα παιδιά μας ότι είναι όμορφα, άξια, ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα, να ξέρουν τι είναι σωστό και τι λάθος και να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις… να έχουν σεβασμό για τους ανθρώπους γύρω τους, ανεξάρτητα από την ηλικία, να πάρουν αγάπη να δώσουν αγάπη, να χαμογελούν και να αναζητούν την ευτυχία…!!!
Αν ποτέ το καταφέρουμε αυτό, τότε θα πω μέσα μου πραγματικά:- Μπαμπά μου σε κέρδισα!!!!
Τριάδα».
