Μεγάλωσα με το μπαμπά μου και με μία μητέρα μόνιμα απούσα.
Η σχέση μου με τον πατέρα μου δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική από τη σχέση μου με τη μητέρα μου. Με εκείνον ήμασταν κυριολεκτικά κολλητοί, ενώ με τη μητέρα μου δεν είχαμε αυτό που λέμε την κλασική σχέση μαμάς-κόρης.
Με το μπαμπά μου την αποκαλούσαμε Χουντίνι. Πάνω που εμφανιζόταν, εξαφανιζόταν ως δια μαγείας. Τα ψυχολογικά της προβλήματα, τα ναρκωτικά και οι συναισθηματικές της διακυμάνσεις την «πήραν» μακριά μας από τότε που ήμουν 3 χρόνων.
Με τηλεφωνήματα που διαρκούσαν το πολύ δύο λεπτά προσπαθούσε να κρατήσει επαφές και υπόσχονταν πράγματα που δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει. Έκανε συνεχώς σχέδια, αλλά στο τέλος ξεχνούσε όσα μου έταζε. Όλο έλεγε ότι θα έρθει να με δει, αλλά ποτέ δεν εμφανιζόταν. Πριν από 10 χρόνια ταξίδεψα με το αεροπλάνο 4 ώρες για να βρεθώ κοντά της, αλλά δεν τη βρήκα. Ποτέ δεν μάθαμε που ήταν.
Θυμήθηκε να πάρει ένα χρόνο μετά χωρίς να δώσει εξηγήσεις. Πάλι η ίδια υπόσχεση, μόνο που αυτή τη φορά θα ερχόταν εκείνη να με δει. Το έκανε, για να κατευνάσει τα πνεύματα και να μου δώσει να καταλάβω ότι ήταν κοντά μου και δεν θα με ξαναπλήγωνε ποτέ, όπως με πλήγωσε τότε.
Όντως αυτή τη φορά ήρθε. Με πήρε με το αυτοκίνητό της και πήγαμε μία μεγάλη εκδρομή. Στο δρόμο σταματήσαμε να φάμε. Με άφησε μόνη στο τραπέζι να περιμένω, ενώ θα πήγαινε για λίγο μέσα να πληρώσει. Ήταν τόσο σίγουρη ότι θα ήμουν ασφαλής που επέστρεψε μετά από δύο ώρες. Αλλά γιατί να την παρεξηγήσω; Μαμά είναι, ήξερε καλύτερα τι έκανε!
Μετά το τέλος του ταξιδιού εξαφανίστηκε για άλλα 10 χρόνια. Όταν ήμουν πιο μικρή, θυμάμαι να λέω στον μπαμπά μου πόσο πολύ μου έλειπε η μαμά. Τώρα που μεγάλωσα, συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν μου έλειψε. Δεν γινόταν να μου λείπει κάτι που δεν είχα ποτέ.
Τελικά όντως δεν μου έλειπε. Απλά ήθελα κάτι που δεν ήταν ποτέ μέρος της ζωής μου και δεν μπορούσα να έχω. Ήθελα μία μαμά που καμία σχέση δεν θα είχε με τη μαμά μου. Ήθελα μία μαμά σαν εκείνες που είχαν οι φίλες μου στο σχολείο.
Σαν παιδί κοιτούσα με ζήλεια τα άλλα κορίτσια που αγκάλιαζαν σφιχτά και φιλούσαν τις μανούλες τους. Τα παιδιά αυτά ήταν ευλογημένα και ας μην το γνώριζαν. Είχαν μία μαμά στη ζωή τους να τα φροντίζει, να τα αγαπά και το σημαντικότερο; Να είναι παρούσα.
Τα χρόνια πάνε, πέρασαν και οι στιγμές που χάσαμε δεν αναπληρώνονται. Με τον τρόπο της κατέστρεψε ανεπανόρθωτα την υπέροχη σχέση που θα μπορούσαμε να έχουμε.
Από τότε που ήμουν παιδί, θυμάμαι να προσπαθώ να αναθερμάνω τη σχέση μας, αλλά με τον τρόπο της δεν με άφηνε. Δεν καταφέραμε ποτέ να έχουμε μία φυσιολογική σχέση μητέρας-κόρης και γι’ αυτό ευθύνεται αποκλειστικά εκείνη.
Ευτυχώς για μένα, με μεγάλωσε ένας καταπληκτικός μπαμπάς που παντρεύτηκε μία γυναίκα εξίσου καταπληκτική και υπήρξε η μόνη μητρική φιγούρα στη ζωή μου. Ανέλαβε αξιοπρεπώς και με μεγάλη επιτυχία ένα ρόλο που της δόθηκε στην πορεία της ζωής της και χωρίς να το περιμένει, ανταποκρίθηκε όμως άριστα. Με τη μητέρα μου μιλάμε μία φορά στις τόσες, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.
Στον γάμο μου η μητέρα μου δεν εμφανίστηκε. Δίπλα μου στάθηκε η γιαγιά μου, η μητέρα της δηλαδή, και στο γλέντι μετά χόρευα με τους θείους και τις θείες μου μέχρι το πρωί. Την ήθελα τη μητέρα μου εκείνη την ημέρα εκεί. Κρίμα. Έχασε τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου, τη γέννηση των παιδιών μου, των εγγονιών της και πόσα άλλα ακόμα.
Δυστυχώς ο χρόνος πίσω δεν γυρνά. Πάει μόνο μπροστά. Τα χρόνια περνούν και δεν μπορούμε να προσποιούμαστε ότι κάτι δεν συνέβη. Τώρα που έχω δικά μου παιδιά, εκτιμώ, αγαπώ και σέβομαι ακόμα περισσότερο τον πατέρα μου, που παρέμεινε βράχος δίπλα μου.
Αν η παιδική μου ηλικία, σου θυμίζει εσένα και τα παιδιά σου, να είσαι σίγουρη ότι περνούν πολύ καλύτερα με τον πατέρα τους. Μην ανησυχείς για εκείνα, ανησύχησε για κάτι άλλο. Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα στον κόσμο από ένα παιδί που το μεγαλώνει επάξια και αξιοπρεπώς ο μπαμπάς του.
Άννα
