Κατ΄ αρχάς, η ανάγκη δεν είναι καινούρια. Απλώς τώρα ικανοποιείται ευκολότερα.

Είναι η απόδειξη ότι όντως έκανε κάτι. Επειδή οι εμπειρίες του δεν έχουν βάθος, αλλά πλάτος, χρειάζεται τις φωτογραφίες για να του επιβεβαιώνουν τους σταθμούς της υπνοβασίας του στον κόσμο.

Νομίζει ότι αυτός, αυτοπροσώπως, είναι τα Νέα Μέσα ― κάτι σαν δίποδη εφημερίδα. Ότι είναι ινφλουένσερ ελέω Θεού. Συμπεριφέρεται σαν να μοιράζει βραβεία, να ευχαριστεί τους σπόνσορές του, να προσέχει υστερικά πού πατάει like, ή σε ποιόν κάνει block. To να ανεβάσει στο ίνσταγκραμ τον μουσακά μιας ταβέρνας στα Χανιά, τον κάνει να αισθάνεται ότι κινεί τα νήματα της τουριστικής βιομηχανίας- και του εξασφαλίζει κεράσματα, τα οποία τον κάνουν να αισθάνεται παράγοντας, ενώ απλώς είναι τζαμπατζής.

Τα σέλφι-στικς, τα φίλτρα του ινσταγκραμ, τα apps που μεταμορφώνουν ένα τρεμάμενο, θολό βίντεο, σε αβανγκαρντία για σινεφίλ, του έχουν πάρει τα μυαλά (ως δημιουργικής φύσης). Νομίζει ότι τραβάει τα αριστουργήματα με τις ντουζίνες. Να μη τα μοιραστεί;

Η αληθινή Γαλήνη της Ψυχής (σύμφωνα με τον Πλούταρχο, αλλά και τον Σενέκα) είναι απαλλαγμένη από την αγωνία της σύγκρισης. Όχι για το φίλο μας.

Γι’ αυτόν, η ευτυχία είναι ζήτημα μεγέθους, συνεπώς διαρκούς σύγκρισης. Πρέπει διαρκώς να αποδεικνύει ότι το αμάξι του είναι γρηγορότερο, το ρούχο του πιο εξκλούσιβ, το ξενοδοχείο του ακριβότερο, οι τρίχες του πιο groomed. Ασχέτως αν έτσι κυνηγάει αενάως την ουρά του, αφού σε ένα ανησυχαστικό Αλλού, υπάρχει πάντα κάτι μεγαλύτερο.

Δεδομένης αυτής της σύγχυσης, που τον κάνει να τρώγεται συνέχεια με τα ρούχα του και να μη ξέρει τι του φταίει (ενώ είναι τόσο πανέμορφος, τόσο υπέροχος ― wtf?!), ρίχνεται με πτωχαλαζονία στα εχέγγυα του σουξέ: τα likes.

Προσπαθει να μαζέψει όσα μπορεί περισσότερο (στις γαλάζιες ώρες, τις πιο ανασφαλείς, ψωνίζει κι από φάρμες ψεύτικους φόλοουερς), αν και νοιώθει το έδαφος να τρίζει. Κι όσο τα likes δεν φέρνουν τη γαλήνη, τόσο τα posts πολλαπλασιάζονται.

Δεν είναι μόνο ανασφάλεια κι αφέλεια. Συχνά, ο ορυμαγδός των φωτογραφιών, θέλει να πικάρει κάποιον συγκεκριμένα, να προκαλέσει φθόνο στη γειτόνισσα, θρήνο στον πρώην, πένθος στους συμμαθητές. Είναι μια εκδικητική φούρλα μπροστά σε ένα ακροατήριο εχθρών, που ανεβοκατεβαίνουν το timeline του με φαγωμένα νύχια.

Όλα αυτά, δεν είναι βέβαια και έγκλημα. Είναι πολύ ανθρώπινα- από την αρχαιότητα κιόλας. Ούτε πρόκειται να αλλάξουν, υπό ποικίλους μανδύες.

Η μανία με τις φωτογραφίες διακοπών θα σέρνεται και θα εντείνεται από Αύγουστο σε Αύγουστο με νέες φρεναπάτες και σπασμένα νεύρα. Φαντάζομαι και με νέες γκρίνιες…
Τούτων λεχθέντων, ας ανεβάσω τώρα κάτι στο ίνσταγκραμ.