Γράφει η Μαρία Βουζουνεράκη.

Οι άνθρωποι  δεν είναι παιχνίδια. Αν έχεις μάθει να παίζεις, μην παραπονιέσαι που η ζωή στα επιστρέφει.

Οι άνθρωποι δεν είναι αναλώσιμα. Έμαθες να παίρνεις από τα αζήτητα τον επόμενο, μα και τα αζήτητα γίνονται ζητούμενα καμιά φορά.

Οι άνθρωποι δεν μένουν κοντά σου όταν τους κρατάς σε αναμονή. Δεν κρατάς έτσι το ενδιαφέρον τους αμείωτο!

Οι μηχανές φθείρονται όταν λειτουργούν καιρό, άνευ λόγου. Οι άνθρωποι, είναι άνθρωποι! Αν εσύ έπαψες να αισθάνεσαι και σε ενδιαφέρει μόνο η επιδερμική σου ικανοποίηση, δεν θα ‘χεις πάντα αναλλοίωτη όψη!

Οι άνθρωποι συνήθως υπομένουν. Μα η υπομονή τους δεν είναι ανεξάντλητη.

Έχουν οι άνθρωποι την ώρα τους, εκείνη που χωρίς περιττά λόγια, ανακοινώσεις, εξηγήσεις, ανοίγουν την πόρτα! Τότε, δεν θα αρκούν οι δικές σου εξηγήσεις, οι δικές σου υποσχέσεις, θα ‘χει τελειώσει ο χρόνος σου.

Όταν βλέπεις πως η ψυχή τους διψά για το ολόκληρο καρβέλι, μην συνεχίσεις να τάζεις ψίχουλα.

Αν μέτρησες ευκαιρίες και τις έχασες, μη στέκεσαι, προχώρα παρακάτω.

Η ψυχή αυτών που νιώθουν, δεν είναι σκεύος που μπορείς να χρησιμοποιήσεις κατά πως σε βολεύει.

Η ψυχή αυτών που πληρούν την ανθρώπινη περιγραφή! Αυτή που συνεχίζει να μάχεται, να ελπίζει, να ονειρεύεται. Που τιμά το σώμα που την κουβαλά και δεν το χαρίζει σε μετριότητες. Που δεν το μετράμε την ποσότητα, μα με τις φορές που ταυτίστηκε μαζί του.

Οι άνθρωποι δεν μένουν για πάντα ζωντανοί! Το σώμα τους τουλάχιστον. Δεν έχουν απεριόριστο χρόνο, ούτε ξέρουν πότε αυτός τελειώνει. Αν το καταλάβουν έγκαιρα, αλλάζει όλη η ύπαρξη τους.

Οι άνθρωποι..

Αυτοί που έμαθες να μετράς με έναν δικό σου τρόπο. Αυτοί θα σε θέσουν πρώτοι εκτός τροχιάς! Αυτοί θα σου δείξουν την έξοδο..

«Όταν οι αντίπαλοί σου κάθονται απέναντί σου κρατώντας όλους τους άσους, ένα πράγμα σου μένει να κάνεις: να δώσεις μια κλωτσιά και να αναποδογυρίσεις το τραπέζι.»

Dean Martin

LoveLetters