60 μέρες πριν πεθάνει η κόρη μου έκανα μια ανάρτηση στο Facebook δίνοντας σε όλους τους γονείς τη συμβουλή να ζουν την κάθε μέρα με τα παιδιά τους και να προσπαθούν να χορτάσουν την κάθε στιγμή όσο περισσότερο μπορούν. Θυμάμαι τα πάντα από εκείνη τη νύχτα. Το βάρος και τη ζεστασιά της πάνω στο στήθος μου, την υπέροχη μυρωδιά από τα μαλλάκια της, τον τρόπο με τον οποίο κούναγε τα χειλάκια της καθώς ονειρευόταν, τις βλεφαρίδες της που κυμάτιζαν. Τα θυμάμαι όλα.

Έχω κρατήσει τον καναπέ στον οποίο κοιμόμασταν αγκαλιά, την κουβερτούλα της που τη λάτρευε, τις πιτζάμες της, τα πάντα. Όλα αυτά υπάρχουν και μπορώ να τα αγγίξω, εκτός από εκείνη.

Πέρασα πολλές νύχτες ευχόμενη να μη μεγαλώσει ποτέ, να μείνει παιδί και κοντά μου για πάντα. Τελικά όντως δεν θα μεγαλώσει, όντως θα «μείνει» για πάντα κοντά μου, αλλά δεν θα μπορώ να την αγγίξω.

Η 15η Οκτωβρίου ανακηρύχθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα ευαισθητοποίησης για τη νεογνική απώλεια και την απώλεια κύησης και μία μέρα μετά το παιδί μου έφυγε από τη ζωή. Εκείνο το βράδυ αναρτήσεις όπως «αγκαλιάστε τα μωρά σας και κρατήστε τα σφιχτά λίγο παραπάνω» πλημμύρισαν την οθόνη μου γεμίζοντας την καρδιά μου με πόνο για όλους εκείνους τους γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους.

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα κάτι που ακούω τόσο συχνά στις μέρες μας: δεν μπορώ να φανταστώ πως νιώθεις. Όντως κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πως είναι παρά μόνο αν το ζήσει ο ίδιος και έτσι παρόλο που το κοριτσάκι μου είχε κιόλας αποκοιμηθεί την πήρα στην αγκαλιά μου και μείναμε έτσι για αρκετή ώρα σε εκείνο τον καναπέ με κλειστά τα μάτια. Ευχαριστώ το Θεό που το έκανα διότι χωρίς να ξέρω ότι ήταν η τελευταία φορά άφησα στην άκρη όλες τις δουλειές που είχα να κάνω και την αγκάλιασα σαν να ήταν η τελευταία φορά.

Θέλετε να το πείτε σύμπτωση, θέλετε να το πείτε μοίρα, έτσι έγιναν τα πράγματα. 7 ώρες αργότερα το παιδί μου άφησε την τελευταία του πνοή.

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ζούσα κάτι τέτοιο. Είμαι 24 χρονών αλλά δεν είμαι πια η ανέμελη κοπέλα που ήμουν κάποτε. Η ζωή με «έχωσε» στα βαθιά απότομα και μου έδωσε αυτό το απροσδιόριστο είδος πρώιμης σοφίας που ταιριάζει σε λίγο μεγαλύτερες ηλικίες.

Χαρείτε την κάθε μέρα με τα παιδιά σας. Χαρείτε τα χαμόγελά τους, τις σκανταλιές τους, την ανάσα τους, τις αγκαλιές και τα φιλιά τους. Δεν είναι κάθε στιγμή ευχάριστη μαζί τους αλλά τις στιγμές εκείνες που αξίζουν ζήστε τις και χορτάστε τις όσο μπορείτε. Αφήστε στην άκρη τα κινητά και τους υπολογιστές. Δεν είναι όλη η ζωή selfies και ανέβασμα φωτογραφιών στους λογαριασμούς σας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τραβήξτε φωτογραφίες για να θυμάστε αλλά κοιτάξτε να δημιουργήσετε αναμνήσεις γιατί στο τέλος αυτές μένουν. Αυτό που σας προσφέρει η κάμερα του κινητού σας δεν έχει καμία σχέση με αυτό που σας προσφέρει η ζωή.

Μη λυπάστε που τα παιδιά σας δεν μένουν μικρά αλλά μεγαλώνουν. Έτσι είναι η ζωή. Κοιτάξτε και εμάς τις μανάδες που πενθούμε την απώλεια των παιδιών μας και μη στεναχωριέστε που μεγαλώνουν. Σημασία έχει που τα έχετε κοντά σας.

Αφήστε τις δουλειές στο σπίτι, αφήστε τα πιάτα στο νεροχύτη να μαζευτούν. Όλα αυτά μπορείτε να τα κάνετε και αύριο και μεθαύριο, εκεί είναι, δεν χάνονται σε αντίθεση με τα παιδιά σας που την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα θα είναι μεγαλύτερα, ψηλότερα, ομορφότερα.

Μην εφησυχάζεστε πιστεύοντας ότι έχετε όλο τον καιρό μπροστά σας. Όταν μία στιγμή φεύγει, πάει, χάνεται. Δεν το λέω για να σας μαλώσω ή για να σας στεναχωρήσω. Το λέω για να σας ξυπνήσω και να προλάβω το κακό. Μην έχετε ψευδαισθήσεις ότι επειδή είναι όλα καλά σήμερα, θα είναι και αύριο. Όλα αλλάζουν στο λεπτό.

Έχω απόλυτη επίγνωση όταν σας λέω ότι ένα ακατάστατο σπίτι δεν έχει σημασία. Στην κηδεία της κόρης μου αυτά ακριβώς τα λόγια είπα στον κόσμο που είχε έρθει. Αν ήξερα ότι ο χρόνος μας μαζί τελειώνει, το σπίτι μου θα ήταν το πιο ακατάστατο του κόσμου. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν θα έτρεχα να πλύνω τα πιάτα, να σφουγγαρίσω, να βάλω πλυντήριο, να απλώσω ή να σιδερώσω. Θα αφιέρωνα όλο το χρόνο στο παιδί μου, θα παίζαμε, θα γελούσαμε, θα την αγκάλιαζα και θα τη φιλούσα κάθε λεπτό.

Αυτό που έζησα είναι η απόδειξη του πόσο σύντομη είναι η ζωή.

Αγαπήστε, αγκαλιάστε, παίξτε, ζητήστε συγγνώμη όταν χρειαστεί. Αφήστε τα προγράμματα στην άκρη και τα παιδιά σας να είναι παιδιά. Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση βρίσκεται στα απλά και τα αυθόρμητα.

Κάντε το για εσάς, κάντε το για τα παιδιά σας και το πιο σημαντικό, κάντε το γιατί υπάρχει μόνο ένα πλάνο σε αυτό το ταξίδι που ονομάζεται μητρότητα.

Μην αφήσετε το άγχος και τις ανησυχίες να σας «πνίξουν» τόσο που θα ξεχάσετε να απολαύσετε τη ζωή.

Πηγή: scarymommy.com