Με λένε Άκη Γ. και έχω 3 παιδάκια 8, 7 και 5 ετών. Πέρσι χάσαμε τη γυναίκα μου από καρκίνο, μέσα σε ένα 6μηνο την είχε λιώσει, δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα.

Δεν πρόλαβα ούτε να πενθήσω, έπρεπε να βρω και δεύτερη δουλειά για να ζήσω τα παιδιά. Ευτυχώς η πεθερά μου μένει κάτω από εμάς, χήρα και εκείνη, και είχα βοήθεια.

Ένα χρόνο δεν έκανα τίποτα με καμία, δεν μου έβγαινε τίποτα ερωτικό, σπίτι δουλειά και τα παιδια και μια φορά την εβδομάδα στο μνήμα της γυναίκας μου για να κλαίω μόνος και να μην με βλέπει κανεις. Ήταν 33 χρονών. Είχαμε τόσα όνειρα.

Ένα βράδυ ήπια παραπανω, μόλις είχα βάλει τα παιδιά για ύπνο και καθόμουν μόνος. Ετοιμαζόμουν να πάω και εγώ για ύπνο αλλά χτύπησε το κουδούνι και ήταν η πεθερά μου. Ανησύχησε γιατί είδε τα φώτα αναμμένα τόσο αργά και νόμιζε πάθαμε κάτι. Σας ορκίζομαι δεν ξερω πως έγινε αλλά το κάναμε όλο το βράδυ.

Αυτή η ιστορία πάει ένα μήνα. Δεν υπάρχει μέρα που να μην το κάνουμε. Δεν έχουμε καμία άλλη επαφή μεσα στη μερα ούτε συζητάμε γι αυτό. Όλες τις άλλες ώρες μιλάμε μόνο για το σπίτι και τα παιδιά. Εκείνη την ώρα όμως, νιώθω κοντά στη γυναίκα μου. Στα μάτια της βλέπω τη γυναίκα μου και νιωθω ανακουφισμένος.

Νιώθω όμως τρομερές τύψεις, έχω ενα μηνα να πάω στο μνημα απο τη ντροπή μου.

Δεν το κανω επιτηδες, απλα με ηρεμεί.

Μήπως πρέπει να δω ειδικο; Μηπως εχω αρχισει να τρελλαινομαι;

Άκης Γ.