Η Χάρις Αλεξίου (πραγματικό όνομα: Χαρίκλεια Ρουπάκα) γεννήθηκε στη Θήβα στις 27 Δεκεμβρίου 1950. Η Χαρούλα μπήκε στον χώρο της μουσικής σε ηλικία μόλις 20 ετών. Είναι μία από τις δημοφιλέστερες Ελληνίδες τραγουδίστριες και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ελληνικού τραγουδιού από τη δεκαετία του 1970.
Γράφει η Έπη Τρίμη
Έχει συνεργαστεί με όλους σχεδόν τους μεγάλους τραγουδιστές, μουσικοσυνθέτες και στιχουργούς, παλαιότερους και νεότερους, είτε δισκογραφικά είτε σε μουσικές σκηνές, πίστες και συναυλίες: Μάνο Λοΐζο, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Αντώνη Βαρδή, Γιάννη Πάριο, Δήμητρα Γαλάνη, Γιώργο Νταλάρα, Άννα Βίσση, Βίκυ Μοσχολιού, Γιάννη Σπανό, Άλκηστη Πρωτοψάλτη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Χατζιδάκι, Νικόλα Άσιμο, Αντώνη Μιτζέλο, Γιώργο Ζαμπέτα, Θάνο Μικρούτσικο, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Μάνο Ελευθερίου, Λίνα Νικολακοπούλου, Κώστα Χατζή, Μανώλη Ρασούλη, Σωκράτη Μάλαμα, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Γιάννη Σπάθα, Νίκο Πορτοκάλογλου, Αφροδίτη Μάνου,Αθηναϊκή Κομπανία, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Γιάννη Κότσιρα και πολλούς άλλους. Έχει εμφανιστεί στις κορυφαίες αίθουσες του κόσμου και έχει τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις.
Η προσωπική ζωή της Χάρις Αλεξίου
Έχει παντρευτεί δύο φορές, με τον Αχιλλέα Θεοφίλου (παραγωγό) και τον Σωτήρη Μπασιάκο (μάνατζέρ της). Έχει υιοθετήσει έναν γιο, τον Μάνο Θεοφίλου, ο οποίος πήρε το όνομά του από τον αγαπημένο της φίλο, Μάνο Λοΐζο.
Έχω απομακρυνθεί από το τραγούδι τελείως
«Δεν μπορώ να τραγουδήσω, όπως τραγουδούσα παλιά. Και δεν καταδέχομαι να συνεχίσω και να το κάνω αυτό, αν δε μπορώ να το κάνω καλά. Θα με ακούσετε σε λίγο καιρό σε ένα τραγούδι με τη Γιασμίν, ένα ντουέτο που κάναμε μαζί που έχω γράψει τους στίχους στα ελληνικά εγώ και εκείνη τη μουσική και τους στίχους στα ισπανικά. Το ηχογράφησα πέρσι το καλοκαίρι. Είναι μια μπαλάντα που μπορούσα να πω, αλλά δε με ακούει η φωνή μου πια και είπα πως είναι καλύτερα να σταματήσω. Δεν είναι σωστό.»
«Το Χειρόγραφο ήταν το τελευταίο μουσικό που έκανα. Υπήρχε ήδη το πρόβλημα. Όταν με κάλεσε ο Μικρούτσικος να τραγουδήσω στους Βράχους του είπα “δεν τραγουδάω Θάνο μου αλλά θα είμαι εκεί για σένα”.
Πήρα λίγο θάρρος και μετά συνεργάστηκα με τον Ξαρχάκο στον Ζαμπέτα. Εκεί πήρα την οριστική απόφαση. Είπα “δε σου αξίζει να συνεχίσεις”. Δεν ήταν κάτι απλό, βεβαίως και το πένθησα. Μπορεί και εγώ να σαμποτάρισα τη φωνή μου. Όταν κατάλαβα πως δεν αποδίδω πια όπως παλιά, να την έσκαψα λίγο παραπάνω.»
«Μην είσαι τώρα νούμερο που βγαίνει και προσπαθεί να φτάσει τη νότα. Αφού δε μπορεί πια η φωνή σου να το βγάλει αυτό.
Σεβάσου αυτό που έχεις κάνει μέχρι τώρα. Δε γράφω πια τραγούδια. Αν γράψω ξανά, θα περάσει κάποιος χρόνος. Όταν γράφω εγώ τραγούδι, μου βγαίνει αυτόματα να το τραγουδήσω. Οπότε τι να γράψω τώρα;» είχε τονίσει η Χάρις Αλεξίου.
Ο υιοθετημένος ο γιος της Χάρις Αλεξίου
«Είχα έναν και μοναδικό φόβο όταν υιοθέτησα το παιδί μου, εάν θα είμαι ικανή να το αγαπήσω. Αν θα είμαι αντάξια αυτού του παιδιού. Γιατί παίρνεις ένα πλασματάκι, ένα μωρό που γεννιέται, κι έχεις όλη την ευθύνη να το μεγαλώσεις και να του δώσεις μια σωστή ζωή κι έναν σωστό κόσμο» δήλωσε σε προγενέστερη συνέντευξή της η γνωστή ερμηνεύτρια.
Η οποία είχε προσθέσει: «Θα συμβούλευα όλα τα ζευγάρια που θέλουνε να έχουν παιδάκια και δεν μπορούν να τα έχουνε “φυσικά”, να μη το σκεφτούνε καθόλου, αλλά πρώτα να κοιτάξουν βαθιά μέσα τους και να δούνε αν πραγματικά θέλουν να γίνουν γονείς και τίποτα άλλο να μη τους απασχολήσει. Το παιδί δεν είναι κτήμα μας, γιατί πολλοί λένε “θέλω να έχω ένα δικό μου παιδί”. Τι θα πει δικό μου παιδί; Δεν είναι κάτι που το αγοράζεις.
Δεν είναι κτήμα κανενός το παιδί, είναι ένας άνθρωπος που μεγαλώνει, για να κάνει τη δική του οικογένεια κι εσύ βλέπεις αυτό που έχεις δώσει σ’ αυτόν τον άνθρωπο, καμαρώνεις και χαίρεσαι…».
Η μάχη με τον καρκίνο
«Αισθάνθηκα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου, όταν έμαθα ότι πάσχω από καρκίνο του μαστού», εξομολογήθηκε το 2018 η μεγάλη τραγουδίστρια.
Ακόμα είχε τονίσει ότι «χρειαζόμαστε στήριξη και να αντιληφθούμε ότι η ζωή δεν σταματάει».«Με την ανακοίνωση της νόσου το σοκ είναι μεγάλο και κρατάει αρκετά. Βλέπεις τη ζωή σου από την αρχή και ερωτήματα του τύπου «Γιατί σε εμένα;» «Τι δεν έκανα καλά;» «Γιατί το επέτρεψα να συμβεί;» απασχολούν το μυαλό σου. Γινόμαστε εγωκεντρικές, κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν ενδιαφερόμαστε να μάθουμε ότι και άλλοι άνθρωποι νοσούν».
Εμείς, της ευχόμαστε να είναι από δω και πέρα γερή και ευτυχισμένη με τις επιλογές της.
tilestwra.com