Οι γονείς μου ήταν εντάξει στην αρχή, μερικές φορές με ρωτούσαν, αν βγαίναμε, αν τα είχαμε (πάντα τους απαντούσα αρνητικά). Τώρα, όμως, οι γονείς μου, μου λένε, ότι αν θέλω να συνεχίσω να μένω μαζί τους, αυτή η σχέση πρέπει να σταματήσει.

Είμαι 22 ετών και πρόσφατα άρχισα να βγαίνω με κάποιον, που δεν είναι Έλληνας. Για την ακρίβεια είναι από την Αφρική, αλλά γνωριζόμαστε από παιδιά, μιας και πηγαίναμε μαζί σχολείο. Είναι ειλικρινά το καλύτερο παιδί που έχω γνωρίσει. Είναι αστείος, γλυκός και τρυφερός. Με φροντίζει και με αγαπάει. Μέχρι τώρα, δεν είχα γνωρίσει ποτέ κανέναν στους γονείς μου. Ενιωθα ομως ότι τον συγκεκριμένο ήθελα να τους τον γνωρίσω σιγά σιγά. Ακόμη και αν η σχέση μας δεν πάει καλά και χωρίσουμε, αισθάνομαι σαν να βρήκα έναν καλό φίλο.

Οι γονείς μου ήταν εντάξει στην αρχή, μερικές φορές με ρωτούσαν, αν βγαίναμε, αν τα είχαμε (πάντα τους απαντούσα αρνητικά). Τώρα, όμως, οι γονείς μου, μου λένε, ότι αν θέλω να συνεχίσω να μένω μαζί τους, αυτή η σχέση πρέπει να σταματήσει.

Μου λένε: «Τόσα καλά παιδιά από την Ελλάδα έχουμε, τόσα Ελληνόπουλα στη γειτονιά, ο Γιάννης της κυρίας Τασίας που έχει το συνεργείο σε θέλει. Κι εσύ βγαίνεις με τον Αφρικανό;». Οι γονείς μου πάντα με αγαπούσαν και με υποστήριζαν και μου φαίνεται τόσο ανόητο, ότι βασίζουν την κρίση τους απλώς στο χρώμα του δέρματός του. Δεν θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει πιο πολύ ο τρόπος, με τον οποίο με αντιμετωπίζει; Τί να κάνω;

Άννα-Μαρία