Με λένε Δημήτρη και διαβάζω τη σελίδα σας γιατί με εκφράζει απόλυτα, ειδικά τα τελευταία 2 χρόνια που προσπαθώ να παρω διαζύγιο.
Πριν ένα χρόνο γνώρισα μια κοπέλα στο face. Μου άρεσε πολύ και της έστειλα δεν το ειχα κανει ποτέ. Ένιωθα μόνος, με τη γυναίκα μου μαλώναμε διαρκώς, ξόδευα πολλά χρήματα σε προσωπικά της έξηοδα διότι αρνούνταν να παει για δουλειά με τη δικαιολογία του παιδιού. Απλά ξυνόταν και δεν σεβόταν τον κόπο μου.
Μέσα στη μοναξιά μου πλησίασα μια άγνωστη. Αυτό το κορίτσι που ήρθε στη ζωή μου για να με κάνει τόσο ευτυχισμένο. Μια πανέμορφη κοπέλα, δυναμική, απίστευτη στο κρεβάτι, απιστευτη η επικοινωνία μας, με έκανε να νιωθω ξανά παιδί, γελάγαμε πολύ, με μια ματιά καταλάβαινε ο ενας τί θέλει ο αλλος, τρομερή χημεία. Δεν της ειχα υποσχεθει πως θα χωρισω όμως το εδειχνα με τις πράξεις μου αφού σε καθε ευκαιρια πήγαινα να τη δω, τη ζητούσα διαρκώς. Ώσπου…
Μια μέρα μας έπιασε η γυναικα μου στο αμαξι. Έγινε της π$νας μας άκουσε η γειτονιά. Η κοπέλα ντροπιασμενη σηκώθηκε κι εφυγε κι εγώ δεν την ακολούθησα γιατί η άλλη τσιριζε και ειχαν βγει απο τα μπαλκόνια. Πήγαμε σπιτι μαζεψα τα πράγματά μου και πήγα να μεινω σε ενα φιλο μου.
Την επομενη μερα πήγα απο τη δουλειά της με λουλουδια της ζήτησα συγγνωμη και της ειπα πως θα ειμαστε μαζι. Η άλλη ομως ξαφνικά τρελλαθηκε. Πηρε τηλεφωνο ολους τους φιλους και τους συγγενεις κλαιγοντας. Έβαλε το παιδι να με παιρνει και να κλαιει. Μετά έβαζε το σοι της να με απειλεί, μεχρι τον εργοδότη μου πήραν τηλέφωνο. Καθε μερα εξω απο το σπίτι του φιλου μου που εμενα παρακάλια και κλάματα να μην μπορώ να χαρώ το κορίτσι, να μην μπορώ να κινησω τη διαδικασια του διαζυγιου, καθε μερα ψυχολογικος πολεμος, να μην μου δινει το παιδι στο τηλέφωνο. Λυγισα…
Πήγα ενα βράδυ στο κοριτσι της ζητησα συγγνωμη για ολα και της ειπα τέλος. Νιωθω μλκας γιατι δεν ήθελα να χωρισουμε αλλα πιέστηκα αφόρητα και νομιζα οτι ηταν μια καποια λύση να ηρεμήσει το πράγμα. Λάθος μου εχω μετανιωσει οσο τιποτα. Η κοπέλα το μόνο που μου ζήτησε ηταν να μην την ξαναπλησιάσω και δικαίως. Έχουν περασει 5 μηνες που γυρισα στη γυναικα μου και υποφέρω. Καθε μερα τη σκεφτομαι και περισσότερο, καθε μερα κλαιω καθε μερα περνάω κρυφά απι το σπίτι της να δω αν εχει φωτα και αν ειναι με κανεναν, καθε μερα περνάω απο τη δουλειά της να δω εστω λιγο το χαμογελό της αλλά ειναι αγέλαστη Ντρέπομαι ντρέπομαι πολύ γι αυτό που εκανα πανω στον πανικο μου.
Θέλω να παω να της μιλήσω αλλα διστάζω τι να της πω; Μπορει να με διωξει. Ενα βράδυ ειδα που έμπαινε ο πρώην της στο σπιτι και τρελλαθηκα. Επαθα κριση πανικου και πήγα στο νοσοκομειο.
Σας παρακαλώ πειτε μου τι να κανω υποφέρω χωρις αυτή αλλά φοβάμαι τη γυναικα μου οτι θα με πεθάνει ψυχολογικα αν κανω ξανα το βημα να φυγω.
