Σκέφτηκα πολύ πριν ανοίξω τον υπολογιστή και αρχίσω να πληκτρολογώ .
Ένιωθα όμως ,πως μετα από 12 χρονιά σχεδόν χρωστάω στα παιδιά μου ,πάνω απο όλα,την γνώση των γεγονότων που ευελπιστώ να έχει ως αποτέλεσμα την εξάλειψη του άγχους σχετικά με το αν η μόνη μητέρα τους μπορεί να προστατευθεί από κακοτοπιές.
Η γυναικά λοιπόν που αποφασίζει στα 32 να μείνει μόνη με 2 μικρά παιδιά 3 και 7 χρονών αντίστοιχα , γνωρίζει πως η ζωή της τα επόμενα αρκετά χρόνια θα είναι ανύπαρκτη σε προσωπικό επίπεδο. Και το κάνει απο επιλογή.
Γιατί θέλει να είναι στις αναμνήσεις των παιδιών της.
Όταν λοιπόν άλλες γυναίκες σπουδάζουν ,διασκεδάζουν ,ταξιδεύουν( και πολύ καλά κάνουν εφόσον το επιθυμούν) ,κάποιες επιλέξαμε να μην κάνουμε “ζωαρα” και να γίνουμε οι δασκάλες,οι γιατροί, οι ζογκλέρ , οι jedi ,oi sith ,οι ινδιάνοι και οι καουμπόηδες .Να τρέξουμε γύρω απο το τραπέζι του σαλονιού και να κρυφτούμε στο μπάνιο για να γλιτώσουμε απο τον “μετεωρίτη”.
Τρέξαμε 3 το πρωί στο “Παίδων” με ενα μωρό αγκαλιά με μερική άπνοια λόγω λαρυγγίτιδας και ενα δεύτερο παιδάκι ,να μας κρατά απο το χέρι. Κατεβήκαμε βουνά κατά τη διάρκεια των διακοπών για να βάλουμε γύψους ,οταν τα παιδιά μας έπαιζαν μπάλα και έσπαγαν τα πόδια τους, μοιράζαμε τους εαυτούς μας στους Αγιασμούς στα σχολεια τους.
Λύσαμε τις απορίες τους για το σeξ , τους φέραμε σπίτι απο τα πρώτα ξενύχτια και ήμαστε δίπλα στα πρώτα μεθύσια. Τα είδαμε να αποφοιτούν απο το Λύκειο και τα μάτια μας δεν σταματούσαν να τρέχουν.
Όλα τα παραπάνω τα κάναμε διότι το νιώθαμε, γιατί όταν πονούν τα παιδιά,πονάμε και μεις μαζί τους και στις χαρές τους λάμπουμε.
Σε αυτό το σημείο υπογραμμίζω πως δεν υποτιμώ τον ρόλο του πάτερα ,όμως στέκομαι στο γεγονός πως τα αγόρια μου απο πολύ μικρή ηλικία ,έζησαν αποκλειστικά μαζί μου.
Μπαίνοντας λοιπόν στο κυρίως θέμα του κειμένου ,θα ήθελα να μιλήσω για ένα είδος BULLYING,που δεν έχουν ασχοληθεί οι ειδικοί ιδιαίτερα μαζί του.
Είναι το BULLYING που δεχόμαστε οι γυναίκες που έχουμε χωρίσει και κατ’ επέκταση τα παιδιά μας (στόχος είναι πάντα η μητέρα) κυρίως στις τάξεις του δημοτικού . Είναι κάτι σα στίγμα.
Οι κύριοι λοιπόν που χαρακτηρίζουν αυτές τις γυναίκες “ εύκολες”, “ ξεπετες” ,“απροστάτευτες” “απελπισμένες” “milfares” “της μιας βραδιάς” και ολα τα σχετικά , να διαβάσουν ξανά το κείμενο.
Διότι όλες αυτές οι γυναίκες είχαν το θάρρος να πούνε “ ΟΧΙ, δεν μ αρέσει όπως ζω. Δεν αντέχω τόση μιζέρια .Θέλω τα παιδιά να με βλέπουν χαρούμενη. Ως εδώ ήταν”.
Αυτές οι γυναίκες έγιναν πιο άντρες , απο άντρες! (οχι δεν είμαι η φεμινίστρια που φαντάζεστε). Αυτές οι γυναίκες αφιέρωσαν τα νιάτα τους σε ό,τι πολυτιμότερο έχουν. Στα παιδιά τους. Και γι αυτό ακόμη και στα 45 ,τους αξίζει να βρουν επιτέλους και τη δική τους ευτυχία… Σήμερα που ο ένας γιός μου είναι πια ενήλικος και ο δεύτερος θα ενηλικιωθεί σύντομα μπορώ και εγω να κάνω ζωάρα, όπως κι αν μεταφράζετε αυτό… Τώρα πια θα επιλέγω, δε θα με επιλεγούν!
Και στα αγόρια μου θα πω : “Mην ανησυχείτε για μένα. Εσείς, χωρίς να το ξέρετε,με έχετε κάνει ατσάλινη!!!! Δεν μπορεί να μη πληγώσει κανείς!Έχω ασπίδα ,ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ!!!”
Η Μαμά Αλίκη
(Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε 2 πολύ καλές φίλες για δύο διαφορετικούς λόγους…)