Το παρακάτω κείμενο αναδημσιεύουμε από ανώνυμο μέλος της δημόσιας ομάδας “Φίλοι της Ψυχολογίας” που αγαπάμε πολύ και την οποία βρίσκετε εδώ
https://www.facebook.com/groups/filoi.psyxologias

Από όταν ήμουν παιδί αλλά και μέχρι που έγινα περίπου 17 χρονών η διαζευγμένη μητέρα μου με κακοποιούσε σωματικά και ψυχικά με πολλούς τρόπους που ίσως φαντάζεστε ίσως όχι αλλά που δεν αναφέρονται δημόσια.

Οι περισσότεροι συγγενείς πρώτου βαθμού, αν όχι όλοι, είτε το ήξεραν είτε είχαν σοβαρές υποψίες αλλά δεν έκαναν τίποτα γιατί η μητέρα μου τυγχάνει να είναι δικαστικός.

Έχοντας στραφεί στην εκκλησία για ψυχική ηρεμία ο ιερέας της ενορίας πρόσεξε κάποια στιγμή σημάδια στη πλάτη, από χτυπήματα με ζώνη, και με ρώτησε πως και γιατί και του είπα τι περίπου συμβαίνει.

Προσφέρθηκε να με βοηθήσει μετά από κάτι παραπάνω από έναν χρόνο γνωριμίας όπου ελλείψει πατρικής φιγούρας είχα αρχίσει, βλακωδώς, να τον βλέπω σαν πατέρα, πήγα σπίτι του και η κατάληξη ήταν να με βιάζει για περίπου μισό χρόνο.

Κατάφερα και ξέφυγα και πέρασα πολλά ακόμα αλλά αυτά τα γεγονότα που σημάδεψαν τις 2 πρώτες δεκαετίες της ζωής μου με κυνηγάνε να με πνίξουν μέχρι σήμερα.

Τις περισσότερες μέρες νιώθω πως το να ζω είναι ένας πολύ αργός τρόπος να πεθάνω. Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να εμπιστευτώ το ανθρώπινο είδος από το οποίο μόνο πόνο έχω γνωρίσει και συχνά σαμποτάρω τον εαυτό μου και βυθίζομαι στη μοναξιά και στη κατάθλιψη.
Τα πιο πάνω γεγονότα τελείωσαν γύρω στα 20 μου αλλά μέχρι σήμερα που είμαι 30 νιώθω πως φωνάζω βοήθεια και δεν με ακούει κανείς.

Πονάω
Και πονάω πολύ.

Από singleparent.gr