Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου… Ναι, τα είδαμε. Σοφός ο λαός, δεν λέω, αλλά εδώ έπεσε έξω.

Πέρυσι έγινα μαμά. Είχα σχέση με έναν άντρα από τη δουλειά μου, παντρεμένο με τρία παιδιά. Έμεινα έγκυος και έφερα στον κόσμο ένα πανέμορφο κοριτσάκι που μου έχει αλλάξει όλη τη ζωή. Υπό άλλες συνθήκες ίσως και να μην κρατούσα το παιδί, αλλά οικονομικά ήμουν σε μία πολύ καλή φάση και ηλικιακά δεν με έπαιρνε να το καθυστερήσω και πολύ ακόμα, οπότε πήρα την απόφαση να το κρατήσω παρά τις αντιρρήσεις όλων, αλλά και του μπαμπά, ο οποίος μόλις γεννήθηκε το παιδί παραιτήθηκε από τη δουλειά, πήρε την οικογένειά του και εξαφανίστηκε. Δεν με νοιάζει καθόλου. Πολύ καλύτερα έτσι.

Η μαμά μου εκτός από την κόρη μου έχει άλλα 4 εγγόνια που τα λατρεύει με τη διαφορά ότι την κόρη μου την κοιτάζει με μισό μάτι και δεν την αποκαλεί ούτε με το όνομά της. Όπως το ακούσατε. Τη φωνάζει μικρή, κοριτσάκι, παιδάκι λες και είναι αβάφτιστο. Το όνομά της δεν το έχει ξεστομίσει ούτε μία φορά.

Όταν το αντιλήφθηκα και τη ρώτησα γιατί φωνάζει όλα της τα εγγόνια με το όνομά τους αλλά το δικό μου όπως της έρθει μου είπε: «Μη μου βάζεις τώρα ίσα και όμοια τα υπόλοιπα παιδιά με το δικό σου. Αυτό είναι εξώγαμο, πώς ήθελες να το φωνάζω; Και που το έχω αποδεχτεί και ασχολούμαι μαζί του, χάρη σας κάνω».

Ναι. Αυτές τις κουβέντες ξεστόμισε η μάνα μου. Τιμωρεί ένα παιδάκι για τα λάθη των γονιών του λες και φταίει εκείνο. Το αντιμετωπίζει σαν παρείσακτο, σαν ξένο, λες και της έφερα σπίτι τη ντροπή της κοινωνίας.

Λυπάμαι πολύ για τη νοοτροπία της μάνας μου. Σκέφτομαι να κόψω κάθε επαφή μαζί της. Τί λέτε;

Μαίρη

Πηγή: singleparent.gr