Πολλοί χαρακτηρίζουν το δρόμο που ακολουθήσαμε με τον άντρα μου ανορθόδοξο αλλά προσωπικά δεν με αφορά η γνώμη κανενός. Είμαστε παντρεμένοι 10 χρόνια και έχουμε μία κορούλα 6 ετών.
Από τότε που ήρθε το παιδί στη ζωή μας τα πράγματα άλλαξαν κατά πολύ. Πέσαμε με τα μούτρα στη μικρή και ξεχάσαμε τι σημαίνει να είσαι ζευγάρι. Ή έπρεπε να βρούμε άμεσα μία λύση ή θα χωρίζαμε κάτι που δεν ήθελε κανείς από τους δυο μας όχι μόνο γιατί αγαπιόμασταν αλλά και γιατί ήταν το παιδί στη μέση.
Ένα βράδυ κάτσαμε να δούμε μία ταινία. Σε αυτήν ο πρωταγωνιστής και η γυναίκα του είχαν προβλήματα στο γάμο τους όπως εμείς και μετά την απιστία του ενός, κάπως σαν να ανανεώθηκε ο γάμος τους και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Εκεί είναι που μας ήρθε η ιδέα.
Μετά το τέλος της ταινίας κοιταχτήκαμε και είπαμε «Αυτό είναι». Το συζητήσαμε και οι δύο ανοιχτά και αποφασίσαμε να αφήσουμε ο ένας τον άλλον ελεύθερο μόνο για ένα βράδυ το χρόνο, να κάνει ό, τι θέλει. Αυτό κάναμε. Απατήσαμε ο ένας τον άλλον με τυχαία άτομα και από εκείνη την ημέρα γίναμε άλλοι άνθρωποι. Γίναμε καλύτεροι σύντροφοι και καλύτεροι εραστές. Ανανεωθήκαμε πλήρως και εμείς και ο γάμος μας. Από εκείνη την ημέρα αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε τη δική μας παράδοση: κάθε χρόνο την ίδια μέρα ξεχνάμε ότι είμαστε παντρεμένοι και απατάμε ο ένας τον άλλον. Τα τελευταία πέντε χρόνια που συμβαίνει αυτό είμαστε καλύτερα από ποτέ.
Αποφασίσαμε να κρατήσουμε τις εμπειρίες μας εκτός σπιτιού και να μη μοιραστούμε ποτέ καμία λεπτομέρεια ο ένας με τον άλλον αλλά και με κανέναν άλλον και όποια στιγμή κάποιος από τους δυο μας έχει ενδοιασμούς θα το σταματήσουμε αμέσως αλλά μέχρι στιγμής πάει πολύ καλά. Η σeξουαλική μας ζωή έχει βελτιωθεί κατά πολύ και έχουμε περισσότερη υπομονή και κατανόηση ο ένας απέναντι στον άλλον.
Φυσικά και δεν τολμάμε να το πούμε σε κανέναν γιατί ξέρουμε τι στενομυαλιά και υποκρισία επικρατεί στον κόσμο. Όταν τα κάνουν κρυφά ο ένας από τον άλλον είναι καλύτερα; Όταν το κέρατο πάει σύννεφο και τα ζευγάρια χωρίζουν όταν αυτό μαθαίνεται, είναι προτιμότερο; Τουλάχιστον εμείς ό, τι κάνουμε το κάνουμε εις γνώσιν του άλλου και με την ανοχή εννοείται του άλλου. Έχει δώσει ο ένας την ελευθερία και το χώρο που χρειάζεται ο άλλος και είμαστε καλά και ευτυχισμένοι. Δεν ενοχλούμε κανέναν και από τη στιγμή που αυτό που κάνουμε μας βοηθά και μας ανανεώνει θεωρώ δεν πέφτει λόγος σε κανέναν. Είμαστε σωστοί γονείς στο παιδί μας και σωστοί σύντροφοι. Αυτό πιστεύω αρκεί. Αφού νιώθουμε καλά εμείς με αυτό που κάνουμε τότε μία χαρά.
tilestwra.com