Τις τpαγικές στιγμές που έζησε στα παιδικά της χρόνια εξομολογήθηκε μία 75χρονη, όταν ο μπαμπάς της έμεινε ξαφνικά χήρος.
Συγκεκριμένα, η ίδια εξομολογείται: «Θα σας πω μια ιστορία που δεν την έχω πει σε κανέναν και τώρα στα 75 μου, λίγο πριν πεθάνω θέλω να την πω να με βαραίνει λιγότερο. Ντρέπομαι μέχρι και σήμερα αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω πώς ανακατεύτηκα και πώς άλλαξα θέση και από κόρη έγινα μετρέσα.
Μέναμε στην Αθήνα, στα Πετράλωνα. Ήμασταν αγαπημένη οικογένεια, μονιασμένη. Οι γονείς μου δεν μάλωναν σχεδόν ποτέ. Ζήσαμε καλά χρόνια και ας ήμασταν φτωχοί δεν μας έλειπε τίποτα. Η μάνα μου ξενόπλενε και ο μπαμπάς μου δούλευε σε εργοστάσιο.
Μετά τον θάνατο της μητέρας της, όλα τα βάρη έπεσαν πάνω της
Ήμουν 12 χρονών όταν η μάνα μου πέθανε από πνευμονία. Έμεινα μόνη με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου. Ο αδερφός μου πήγε φαντάρος και όταν γύρισε από φαντάρος παντρεύτηκε αμέσως και έφυγε από το σπίτι, να κάνει τη δική του οικογένεια. Εγώ από τότε που χάσαμε τη μάνα μας, πήρα πάνω μου όλο το σπίτι. Είχα τελειώσει το δημοτικό και παρ’ όλο που αγαπούσα τα γράμματα δεν συνέχισα στο Γυμνάσιο, γιατί ποιος θα φρόντιζε τον πατέρα μου και το σπιτικό μας;
Καθάριζα, μαγείρευα, έπλενα, έκανα όλες τις δουλειές. Ξενόπλενα κι εγώ σαν τη μάνα μου κάποιες φορές για να βοηθήσω με τα έξοδα. Κοιτούσα μόνο το σπίτι και τον πατέρα. Παππούδες δεν υπήρχαν, είχαν πεθάνει όλοι, ούτε οι συγγενείς ενδιαφέρονταν.
Ο μπαμπάς μου δούλευε σε εργοστάσιο και ερχόταν τα μεσημέρια. Τα βράδια καθόταν και έπινε μόνος του, ειδικά μετά τον θάνατο της μάνας, έπινε πολύ και μιλούσε στη φωτογραφία της. “Είσαι ίδια η μάνα σου”, μου έλεγε συνέχεια και πράγματι ήμασταν φτυστές. Κάποια βράδια έβγαινε με συναδέλφους του από το εργοστάσιο και τα έπινε έξω και πότε ερχόταν μεθυσμένος πότε πήγαινα εγώ στην ταβέρνα και τον μάζευα μεθυσμένο.
Μικρό κοριτσάκι προσπαθούσα να τον βάλω σε ταξί και άλλες φορές καλούσα κάποιο γείτονα να έρθει να με βοηθήσει να τον μαζέψουμε σπίτι. Πολλές φορές έκλαιγα για το κακό που μας είχε βρει. Μου έλειπε η μάνα μου, μου έλειπε που ήμουν παιδί και είχα μεγαλώσει με το ζόρι. Ο αδερφός μου δεν έδινε δεκάρα, η νύφη μου ήταν μέγαιρα και δεν τον άφηνε να μας βλέπει, σπάνια ερχόταν.
«Είσαι ίδια η μάνα σου»…
Ήμουν δεν ήμουν 15 χρονών, άρχισα να ξεπετάγομαι και άρχισαν και τα πρώτα φλερτ. Ο πατέρας μου το παρατήρησε και σταμάτησε να βγαίνει πολύ, γιατί φοβόταν μην πλαγιάσω με κανέναν. Ένα βράδυ γύρισε μεθυσμένος από την ταβέρνα και μπήκε στην κάμαρή μου την ώρα που άλλαζα για να κοιμηθώ. Μπορεί και να παραφύλαγε, δεν ξέρω αν ήταν σύμπτωση. Εκεί μου ρίχτηκε. Ναι, ο ίδιος μου ο μπαμπάς μου ρίχτηκε και δεν αντιστάθηκα γιατί τον λυπήθηκα. Όπως το ακούς, τον λυπήθηκα. “Μια φορά να γίνει σε παρακαλώ, είσαι ίδια η μάνα σου”, μου έλεγε.
Τελικά δεν έγινε μόνο μια φορά, γινόταν μέχρι τα 20 μου. Είχα κάνει 4 εκτρώσεις μαζί του. Δεν ήταν πια πατέρας μου, ήταν σύντροφός μου, ήταν και νέος, καταλαβαίνεις, δεν βοηθούσε και η ηλικία να τον δω πατρικά.
Ντρέπομαι πάρα πολύ που δεν καταλάβαινα ότι αυτό δεν ήταν φυσιολογικό, ντρεπόμουν να μιλήσω, δεν είχα και πού να μιλήσω και περισσότερο ντρεπόμουν που το έκανα με τη θέλησή μου, επειδή τον λυπόμουν αλλά και φοβόμουν μη φέρει άλλη γυναίκα μέσα και με κακομεταχειρίζεται. Φοβόμουν να μιλήσω, γιατί θα με έλεγαν ιερόδουλη και θα με πήγαιναν φυλακή.
Να κοιμάσαι με τον ίδιο σου τον πατέρα; Έγκλημα!
Πολλά παλικάρια που λες με είχαν ζητήσει, αλλά σε κανέναν δεν με έδινε, καταλαβαίνεις γιατί. Παντρεύτηκα μόνο όταν πέθανε και, ευτυχώς, πέθανε όταν ήμουν 20 από καρδιά. Απλά ήρθαν μια μέρα στο σπίτι τα αφεντικά του από το εργοστάσιο και μου είπαν ότι πέθανε ξαφνικά πάνω στις μηχανές. Δεν μπορώ να σου περιγράψω την ανακούφισή μου. Αν δεν είχε πεθάνει, μπορεί να μην παντρευόμουν ποτέ, δεν θα με άφηνε».
Δεν ήταν ο βιολογικός της μπαμπάς
Η ίδια συνεχίζει: «Θες να σου πω και το παλαβό;
Δεν ήταν βιολογικός μπαμπάς μου τελικά, το έμαθα τυχαία όταν ήμουν νιόπαντρη. Η μάνα μου με είχε κάνει με τον άντρα που έγινε νονός μου και του το είχε κρύψει. Το είχε πει μόνο στην αδερφή της και αυτή ήρθε και μου το είπε όταν πια πέθανε, γιατί ήθελε να ξέρω. Ο νονός μου δεν ζει πια, δεν τον έψαξα και όταν ζούσε.
Δεν μπορώ να τον πω ανώμαλο, δεν το έκανε από ανωμαλία, το έκανε από απελπισία. Δεν αλλάζει το αποτέλεσμα, το ξέρω, είναι άρρωστο, ούτε έχει σημασία που τελικά δεν ήμουν βιολογικό του παιδί. Ήξερε εμένα για δικό του παιδί και είναι το ίδιο. Μα τον καταλαβαίνω, τρελάθηκε. Θεός σχωρέστον…
Είμαι τυχερή γιατί βρήκα έναν πολύ καλό άνθρωπο μετά που πέθανε ο μπαμπάς μου. Φύγαμε από την Αθήνα και πήγαμε στην Καβάλα, παντρευτήκαμε, κάναμε 3 κορίτσια και από όλες απέκτησα εγγόνια. Έχω 9 εγγόνια! Πάντα είχα το νου μου μην τυχόν ο άντρας μου πλησιάσει πονηρά τα κορίτσια ή τα εγγόνια. Η πονηράδα δεν μπορούσε να μου φύγει, είχα πάντα τα μάτια μου ανοιχτά.
Ο άντρας μου πέθανε πέρσι. Δεν ήξερε τίποτα γι’ αυτό που συνέβαινε με τον πατέρα μου, ούτε τα παιδιά μου γνωρίζουν. Θα το πάρω μαζί μου, που λένε. Θέλω να πω σε όλες τις γυναίκες, να προσέχουν πολύ τον εαυτό τους και την υγεία τους, γιατί η μάνα μου δεν πρόσεχε και αυτά ήταν τα αποτελέσματα.
Γιατί μετά τα παιδιά μένουν πίσω άμοιρα στην τύχη τους. Τα παιδιά κακά τα ψέματα κορίτσι μου, από μάνα ορφανεύουν όχι από πατέρα.
Ο Θεός να έχει καλά όλα τα παιδιά του κόσμου.
Κυρία Όλγα».
