Οι γονείς μου που είναι και οι δύο 70 χρονών αποφάσισαν να φύγουν από την Αθήνα και να παρατήσουν και εμένα με το παιδί μου για να μετακομίσουν στην επαρχία όπου ζει ο αδερφός μου με την οικογένειά του.
Κάποτε ζούσαμε όλοι μαζί αλλά όταν ο αδερφός μου παντρεύτηκε μία γυναίκα από την επαρχία αποφάσισε να μετακομίσει και εκείνος εκεί. Στη συνέχεια ήρθαν και δύο παιδιά, βολεύτηκαν εκεί αφού έχουν καλές δουλειές και πλέον δεν το σκέφτονται καν να επιστρέψουν κοντά μας.

Θα μου πείτε τώρα που είναι το πρόβλημά μου. Το πρόβλημά μου είναι ότι είμαι χήρα με ένα παιδί και περνάω τα πάνδεινα για να το μεγαλώσω μόνη μου. Χωρίς τη βοήθειά τους είμαι μισή. Νιώθω ότι με εγκαταλείπουν τη στιγμή που τους έχω περισσότερο ανάγκη. Είμαι μόνη με ένα παιδί ενώ ο αδερφός μου μία χαρά είναι με τη γυναίκα του, τα δύο τους παιδιά, τις καλές τους τις δουλειές και τα πεθερικά του, που τους κάνουν τα πάντα και κρατάνε και τα παιδιά όλη μέρα.

Δυστυχώς οι γονείς μου είχαν πάντα εμφανή αδυναμία στον αδερφό μου και μεγαλώνοντας πάντα ερχόταν πρώτος εκείνος και μετά εγώ. Εκτός από τα έξι χρόνια που είμαι μικρότερή του, είμαι και φανερά δεύτερη στην αγάπη και την προσοχή τους. Πάντα τον κακομάθαιναν και του έκαναν όλα τα χατίρια ενώ σε μένα όχι. Μπορώ να θυμηθώ εκατοντάδες περιπτώσεις που οι γονείς μου έκαναν τεράστιες υποχωρήσεις και αλλαγές στο πρόγραμμά τους μόνο και μόνο για να τον ευχαριστήσουν. Κάποτε ακύρωσαν τις διακοπές μας που τις περιμέναμε με ανυπομονησία για να του συμπαρασταθούν επειδή χώρισε με την κοπέλα του που τα είχαν δύο χρόνια.

Όταν μετακόμισε στην επαρχία για να μείνει με τη γυναίκα του οι γονείς μου δεν ήρθαν καν στα γενέθλια του παιδιού μου, για να τον βοηθήσουν με τη μετακόμιση. Όταν η μητέρα μου, μου ανακοίνωσε ότι φεύγουν μου είπε κάτι που με πλήγωσε πολύ «Συνταξιούχοι είμαστε και οι δύο, δεν υπάρχει κάτι που να μας κρατάει εδώ». Δηλαδή εγώ και το εγγόνι της δεν είμαστε λόγος να μείνουν; Πόσο πολύ γραμμένους μας έχουν; Δεν θα έπρεπε να είχε πει αυτή την κουβέντα. Εντάξει, το ξέρουμε ότι έχει αδυναμία στο γιο της αλλά δεν χρειάζεται να το δείχνει και έτσι. Και εγώ παιδί της είμαι, δεν αξίζω να έχω τη μανούλα μου κοντά μου που παλεύω να μεγαλώσω μόνη μου ένα παιδί;
Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Και να της πω ότι στεναχωρήθηκα δεν πιστεύω ότι θα μου δώσει και πολλή σημασία. Εφόσον το αποφάσισαν να πάνε στην επαρχία κοντά στον αδερφό μου θα το κάνουν ό, τι και να λέω εγώ. Εσείς τι πιστεύετε;

Μαρία