Η κόρη μου είναι τώρα 17 χρονών. 8 μηνών διαγνώστηκε με ένα σοβαρό αυτοάνοσο.

Ο πατέρας της τότε (μόλις έγινε η διάγνωση κ την έμαθε) εξαφανίστηκε για 6 μήνες.. Ούτε τηλ σήκωνε κ φυσικά ποτέ δε βρέθηκε στο πλευρό του παιδιού του στο νοσοκομείο, που μπαινόβγαινε..κ.. μετά από τους 6 μήνες που – κατά κάποιο μαγικό τρόπο- βρέθηκε..το..”απολωλός πρόβατο” στο εξωτερικό.. έκλαιγε στο τηλέφωνο κ μου έλεγε ότι λυπάται πολύ και….μπλα, μπλα, μπλα… Εν τω μεταξύ χρήματα… ποτέ..

Άντε κάνα δωράκι για την κόρη του τα Χριστούγεννα κ στα γενέθλια της..η κόρη μου 7 χρονών καθηλώθηκε σε αμαξίδιο.. Πάντα (στο τηλέφωνο) “έκλαιγε” για..την “κόρη του”.. αλλά καμιά βοήθεια..σε τίποτα..

Να μην σας τα πολυλογώ τώρα η κόρη μου είναι 17 χρονών σε αμαξίδιο,την μεγαλώνω τελείως μόνη μου κ είμαι τόσο μα τόσο περήφανη για το παιδί μου. Είναι μια πανέξυπνη έφηβη (γιατί νοητικά είναι φυσιολογική) κ – αν κ ξέρει φυσικά σχεδόν όλη την αλήθεια για τον “πατέρα της”- προσπαθώ να της “μεταφέρω” ότι έχει πατέρα κ ότι δεν είναι η μόνη που μεγαλώνει χωρίς μπαμπά..κ ότι καμία φορά οι άνθρωποι ( κ ειδικά οι μπαμπάδες) για κάποιο λόγο- ίσως επειδή φοβούνται στα .. δύσκολα – κάνουν πίσω..κ ότι αν μπορεί κ θέλει να έχει μια κάποια επικοινωνία μαζί του.

Η απόφαση πλέον είναι δική της.

Στην αρχή σκέφτηκα να κινηθώ νομικά για κάποια χρηματική βοήθεια κ ήμουν πάρα πολύ στενοχωρημένη κ νευριασμένη μαζί του..

Αποφάσισα όμως (μετά από πολύ σκέψη κ ψάχνοντας το καλά – λόγω του ότι είναι στο εξωτερικό) να το προσπεράσω, γιατί τελικά αυτός είναι ο..χαμένος.

Εγώ νιώθω πολύ τυχερή που έχω αυτό το παιδί δίπλα μου. Αυτόν τελικά τον λυπάμαι. Είναι μόνος του, εκεί που βρίσκεται, δεν έχει άλλα παιδιά κ η ηλικία του.. λίγο πριν τα 60…

Βάγια