Δεν υπάρχουν μαγικές λέξεις που να μπορούν να σβήσουν τον πόνο. Είναι τόσο μεγάλος ο πόνος που νιώθει κάποιος όταν χάνει έναν δικό του και ειδικά όταν πρόκειται για το παιδί του που όσο και αν προσπαθεί να ακούει τα παρήγορα λόγια των συγγενών και των φίλων του, δεν βρίσκει ανακούφιση.
Υπάρχουν όμως πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που βρήκαν ανακούφιση μέσα από τα όνειρα τους, ένιωσαν την λύτρωση μέσα από αυτά όπως ακριβώς συνέβη σε αυτή την κοπέλα.
Πρόκειται για μια πολύ ξεχωριστή γυναίκα που όταν είσαι κοντά της…
Νιώθεις έντονα τη δύναμη που κρύβει η ψυχή της. Θαυμάζεις την αντοχή και το χαμόγελο της. Είναι από τις γυναίκες που θέλεις να έχεις φίλη και αδελφή. Βίωσε ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια μάνα αλλά βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει να βοηθάει αλλά και να συμπαραστέκεται στους ανθρώπους γύρω της.
Η Μαρία Λένα Μιχαήλ αναφέρει στον ΑΝΤ1:
«Γεννήθηκα στις 9/7/1982 στην Πύλα. Έχω δυο υπέροχους γονείς που είναι πάντα δίπλα μου, με αγαπούν και με στηρίζουν. Το ίδιο και ο αδελφός μου. Έχω να θυμάμαι πολύ όμορφες στιγμές από τα παιδικά μου χρόνια, ήταν γεμάτα αγάπη και ξεγνοιασιά.
Στη ζωή μας όμως, πολλές φορές τα πράγματα δεν πάνε όπως θέλουμε, όπως ονειρευόμαστε. Μέσα σε μια στιγμή μπορεί να χαθούν τα πάντα, τίποτα να μην θυμίζει το παρελθόν και εσύ να παλεύεις να βρεις τον τρόπο για να μπορέσεις να αντέξεις το παρόν. Έτσι συνέβη και στη δική μου ζωή…
Λίγο πριν τον γάμο μου, σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα ο αδελφός του άντρα μου. Ήταν μόλις 22 ετών και τον έλεγαν Γιώργο. Περάσαμε πολύ δύσκολες στιγμές τότε. Συμπαραστεκόμουν στον άντρα μου πότε σιωπηλά και πότε με λόγια. Το πρώτο μας παιδί ήταν αγόρι και του δώσαμε το όνομα του.
Είμαι σίγουρη ότι ο γιος μου είναι Άγγελος δίπλα στο Χριστό και είναι σαν να είναι εδώ, κοντά μου.
Όταν ήταν 21 μηνών ο Γιώργος μας, γέννησα τον Θεοδόση. Ήταν δυο υπέροχα μωράκια, υγιέστατα και ζωηρά. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη, δεν χόρταινα να τα φιλώ και να τα αγκαλιάζω.
Επειδή εργαζόμουν τα παιδιά μου πήγαιναν στον Κοινοτικό Βρεφοκομικό Σταθμό του χωριού μας.
Στις 8 Φεβρουαρίου 2012…
Το πρωί λίγο πριν φύγουν για τον βρεφοκομικό (τα πήγαινε ο πατέρας μου κάθε μέρα) ο Θεοδόσης με αγκάλιασε πολύ σφιχτά. Κάθε μέρα με αγκάλιαζε και με φιλούσε πριν φύγει αλλά εκείνη την ημέρα ήταν τόσο σφιχτή η αγκαλιά, που μου έκανε εντύπωση.
Το απόγευμα και συγκεκριμένα στις 3.15, χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ήταν η δασκάλα του και ήταν πολύ ταραγμένη. Μου είπε: «Μαρια Λενα τρέξτε ο Θεοδόσης δεν ξυπνά. Ελάτε γρήγορα έχουν μελανιάσει τα χείλη του».
Σοκαρίστηκα, πήρα αμέσως τον άντρα μου τηλέφωνο και δεν ξέρω γιατί, εκείνη τη στιγμή του είπα: «Βούρα, έφυε το μωρό μας».
Όταν φτάσαμε στον βρεφοκομικό άρχισα να φωνάζω: «Που εν τω μωρό μου;». Οι δασκάλες ήταν κατατρομαγμένες και ο άντρας μου, βρήκε τη δύναμη και το σήκωσε στην αγκαλιά του, το κρατούσε μέχρι που φτάσαμε στο νοσοκομείο.
Ειδοποιήθηκε το νοσοκομείο αλλά και η αστυνομία. Οι γιατροί ήταν στην πόρτα και μας περίμεναν. Μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, μαζεύτηκαν εκεί όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι μας. Η αναμονή ήταν κάτι περισσότερο από εφιαλτική και κάθε ανάσα με πονούσε.
Το μόνο που ήθελα να ακούσω, ήταν η φωνή του μωρού μου. Θυμάμαι που με κρατούσε αγκαλιά ο αδελφός μου και του είπα: «Σε παρακαλώ, εσύ που πιστεύεις περισσότερο από μένα στο Θεό, πάρε τηλέφωνο στο Άγιο Όρος να προσευχηθούν για το μωρό, να το σώσει η Αγία Μαρίνα» και με μάτια βουρκωμένα μου απάντησε: «Μα τωρά είναι στην αγκαλιά της Αγίας Μαρίνας».
Το αγοράκι μου δυστυχώς ήταν νεκρό. Έφυγε το πρωί για το σχολείο του αλλά δεν γύρισε ποτέ ξανά πίσω στο σπίτι του…
Εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε τίποτα και κανείς που να μπορούσε να με παρηγορήσει. Ήταν σαν να έχασα το φως μου και ξαφνικά βυθίστηκα σε ένα περίεργο σκοτάδι γεμάτο πόνο. Το παιδί μου ήταν 26 μηνών και δεν είχε τίποτα, ούτε πυρετό, ούτε βήχα για να ανησυχήσω, όλα ήταν φυσιολογικά. Ο γιατρός μας είπε ότι ένιωσε έναν πόνο στο στήθος χωρίς όμως να προλάβει να κλάψει ή να φωνάξει και “έφυγε” στον ύπνο του.
Μετά από 3 ημέρες κηδεύτηκε και όλες σχεδόν οι εφημερίδες τις εποχής είχαν τον ίδιο τίτλο: «Συγκλονίζει ο θάνατος του Θεοδόση». Κάποιες έγραψαν μετά την νεκροψία: «Υπόβαθρο λοίμωξης του αναπνευστικού συστήματος και εγκεφαλικό οίδημα μεταθανάτια σ΄έδαφος αναπνευστικής λοίμωξης, αποφάνθηκε η ιατροδικαστής Ελένη Αντωνίου». Ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να πάω να ρωτήσω περισσότερα ούτε τις δασκάλες αλλά ούτε και τους γιατρούς αφού το αποτέλεσμα δεν επρόκειτο να αλλάξει…
Παρακαλούσα το Θεό να μου δίνει δύναμη και κάθε φορά που προσπαθούσε να με παρηγορήσει ο άντρας μου, του έλεγα: «Εσύ χρειάζεσαι περισσότερη δύναμη, δεν έχασες μόνο το μωρό σου αλλά και τον αδελφό σου». Ο Γιώργος μας κάθε μέρα με ρωτούσε που πήγε ο Θεοδόσης.
Μου έκανε πάντα την ίδια ερώτηση: «Μάμα ο Θεοδόσης μας σε ποια χώρα πήγε;» κάποια στιγμή, δεν ξέρω πως μου ήρθε και του είπα: «στη χώρα του ουράνιου τόξου μωρό μου». Από τότε ζωγραφίζει όλο ουράνια τόξα.
Άλλαξα εντελώς σαν άνθρωπος…
Γέμισα φοβίες και για ασήμαντους λόγους έτρεχα τον Γιώργο μου στον παιδίατρο. Έτρεμα μήπως του συμβεί κάτι κακό και φοβόμουν να τον βάλω στο κρεβατάκι του για ύπνο, περίμενα να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου πρώτα. Το βράδυ έβλεπα περίεργους εφιάλτες που μου προκαλούσαν τρόμο, φόβο και υπερβολικό άγχος. Παρ’ όλο που έκανα γενναίες προσπάθειες να ακούσω τα παρήγορα λόγια των συγγενών και των φίλων μας, δεν έβρισκα πουθενά ανακούφιση μέχρι που…
Ο ιερέας του χωριού μας, είπε στον πατέρα μου ότι είδε όνειρο τον Θεοδόση και πως ήταν Άγγελος και μάλιστα το πρόσωπο του ήταν ανάμεσα στα λουλούδια του Επιτάφιου. Ο Γιώργος μου ένα βράδυ ξύπνησε και ήταν πολύ ανήσυχος. Τον ρώτησα τι είχε και μου είπε ότι είδε όνειρο τον αδελφό του.
Ο Γιώργος δεν ήταν στην κηδεία του Θεοδόση και όταν του ζήτησα να μου περιγράψει πως ήταν ο αδελφός του, μου είπε για τα ρούχα του και ήταν ίδια με εκείνα που φορούσε την ημέρα της κηδείας, τα βαφτιστικά του. Μου είπε επίσης ότι είχε φτερά όπως οι Άγγελοι αλλά ήταν κόκκινα. Τον ρώτησα: «μήπως ήταν άσπρα και μπερδεύτηκες;», εκείνος όμως επέμενε πως ήταν κόκκινα. Μια φίλη μας, με βάση την περιγραφή του Γιώργου, ζωγράφισε τον Θεοδόση.
Δυο χρόνια μετά έμεινα έγκυος το τρίτο μας παιδί, τον Μαρίνο Θεοδόσιο. Του δώσαμε το όνομα της Αγίας Μαρίνας και του Θεοδόση μας. Στην γωνιά δίπλα από την κεντρική είσοδο του σπιτιού μας είναι το τραπεζάκι του Θεοδόση μας, εκεί έχουμε τα ρουχαλάκια και τα παπουτσάκια που φορούσε την τελευταία μέρα της ζωής του. Τα πλένω και τα βάζω ξανά πίσω. Κάθε χρόνο την ημέρα των γενεθλίων του, πραγματοποιείται από το Σ.Κ.Ε του χωριού αιμοδοσία εις μνήμη του.
Στη ζωή μου πια…
Έμαθα να δίνω σημασία μόνο σε αυτά που πραγματικά αξίζουν. Πριν λίγο καιρό, μια φίλη και συγχωριανή, έχασε τα μαλλιά της εξαιτίας της χημικοθεραπείας. Είχα πολύ μακριά μαλλιά αλλά σκέφτηκα πως αν τα έκοβα πολύ κοντά, θα έδειχνα και έμπρακτα την συμπαράσταση μου. Όταν τα έκοψα, ένιωσα ότι πραγματικά ήμουν δίπλα της αλλά και σε όλες τις γυναίκες του κόσμου που περνούν αυτή την δοκιμασία. Αυτό είναι που έχει σημασία σε αυτή τη ζωή, να αγαπάμε και να βοηθάμε για να χαμογελούν και οι Άγγελοι μας από εκεί ψηλά.
Είμαι σίγουρη ότι ο γιος μου είναι Άγγελος δίπλα στο Χριστό και είναι σαν να είναι εδώ, κοντά μου. Ξέρω, όπως και όλες οι μανούλες που έχασαν το παιδί τους, ότι ο Θεός είναι Εκείνος που μας δίνει τη δύναμη να αντέχουμε και να προχωράμε».
ΠΗΓΗ: ant1iwo