Λίγο η συζήτηση, λίγο η ζέστη, όση ώρα ήμασταν στο σούπερ μάρκετ και ψάχναμε λεμόνια, είχαμε ξεχάσει και οι δυο μας το μωρό στο αυτοκίνητο. Πάνω από 3 λεπτά δεν κάναμε. Τί θα είχε συμβεί όμως αν είχαμε βρει λεμόνια και έπρεπε να περιμένουμε στο ταμείο μέχρι να πληρώσουμε; Τί θα συνέβαινε αν στο ταμείο είχε ουρά;
Έχω 4 παιδιά και είμαι υπεύθυνη μητέρα. Φροντίζω για την υγεία, την ευημερία τους, την αγωγή τους και την υπευθυνότητά τους, αν και γενικά τις παρατυπιούλες μου τις κάνω. Και το απέξω μας τρώμε, και καμιά φορά μέχρι αργά στην τηλεόραση καθόμαστε και στον υπολογιστή παραπάνω ώρα τα αφήνω απ’ ότι πρέπει, αλλά γενικά κανείς δεν μπορεί να πει ότι είμαι αμελής ή κακιά μητέρα.
Όλα αυτά πριν από μερικά καλοκαίρια, όταν έκανα το πιο ηλίθιο και απρόσεκτο πράγμα του κόσμου: Ξέχασα το παιδί μου κατακαλόκαιρο στο αυτοκίνητο.
Εκείνος ο Ιούνιος ήταν πραγματικά καυτός. Περπατούσες και ένιωθες σαν κοτόπουλο από τη ζαλάδα. Η μητέρα μου είχε αφήσει το χωριό και είχε έρθει στην πρωτεύουσα για λίγες μέρες για να μας βοηθήσει και να δει τα παιδιά που τα έβλεπε μία φορά το χρόνο.
Για να γιορτάσουμε την άφιξή της, κάναμε το πρώτο σαββατοκύριακο στο σπίτι ένα πάρτι στην αυλή. Ο άντρας μου ανέλαβε το μπάρμπεκιου και τα 4 παιδιά μου παίζανε με τη γιαγιά τους.
Πάνω που ο άντρας μου άρχισε να ψήνει, συνειδητοποιήσαμε ότι μας είχαν τελειώσει τα λεμόνια. Ψητά χωρίς λεμόνι γίνεται; Όχι, δεν γίνεται. «Πετάγομαι στο σούπερ μάρκετ να πάρω μερικά. Δεν θα αργήσω πολύ. Σου αφήνω τα παιδιά και έρχομαι». «Το μωρό πάρτο μαζί σου. Δεν μπορώ να έχω το νου μου σε 4 παιδιά και στο ψήσιμο. Δεν μπορώ να τα κάνω όλα μαζί».
Έβαλα τη μικρή μου κόρη στο παιδικό κάθισμα στην πίσω θέση και ξεκινήσαμε για το σούπερ μάρκετ, που ήταν 10 λεπτά από το σπίτι μας. Δίπλα μου καθόταν η μητέρα μου. Σε όλο το δρόμο γελάγαμε και συζητούσαμε. Φτάσαμε στο σούπερ μάρκετ, παρκάραμε και κατεβήκαμε να πάρουμε λεμόνια. Είχε απίστευτη ζέστη έξω και μας τρέχανε τα σάλια σκεπτόμενες τα ψητά στο σπίτι που μας περιμένανε. Κλείδωσα το αμάξι, πήγαμε κατευθείαν στα ψυγεία και έκπληκτη είδα ότι τους είχαν τελειώσει τα λεμόνια. Είχαν μείνει κάτι σάπια μόνο.
Η μάνα μου από δίπλα έβριζε, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά. 3 λεπτά πιο κάτω ήταν άλλο σούπερ μάρκετ. Δεν μπορεί να μη βρίσκαμε ούτε εκεί.
Βγήκαμε έξω βρίζοντας, ξεκλείδωσα το αυτοκίνητο και φύγαμε για την επόμενη στάση μας. Έβαλα πάλι μουσική, φουλ το κλιματιστικό και ξεκινήσαμε. Κάποια στιγμή εκεί που μιλάγαμε βλέπω τη μάνα μου να με κοιτάζει έκπληκτη και πανιασμένη και να μη μιλάει. Ήταν λες και έφαγε φλασιά. Και όντως είχε φάει: όση ώρα ήμασταν στο σούπερ μάρκετ και ψάχναμε λεμόνια, είχαμε ξεχάσει και οι δυο μας το μωρό στο αυτοκίνητο.
Μου πήρε καιρό να το συνειδητοποιήσω και να βρω το θάρρος να γράψω αυτά που σας γράφω. Ακόμα και τώρα, καιρό μετά η καρδιά μου σφίγγεται από τον πανικό, όταν ξαναζώ το ίδιο σενάριο. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έκανα ένα τέτοιο λάθος, που θα μπορούσε να είχε βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού μου. Και όχι μόνο εγώ, αλλά και η ίδια μου η μητέρα. Τελικά είναι πιο εύκολο απ’ ότι νόμιζα.
Ήμασταν τόσο απορροφημένες από τη συζήτησή μας που δεν το σκέφτηκα καν. Συνήθως όταν πηγαίνω κάπου με τα παιδιά ή έχω και τα 4 μαζί ή κανένα. Τώρα είχα το ένα, το οποίο ήταν ήσυχο καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής μας. Δεν μίλησε καθόλου, δεν κουνήθηκε, δεν φώναξε, δεν ακούστηκε, για να μας υπενθυμίσει ότι ήταν εκεί. Γι’ αυτό την αφήσαμε στο αυτοκίνητο μέσα στον καύσωνα με κλειστά τα παράθυρα και 40 βαθμούς έξω.
Ως εκ θαύματος δεν βρήκαμε στο συγκεκριμένο κατάστημα λεμόνια γι’ αυτό και αποχωρήσαμε. Πάνω από 3 λεπτά δεν κάναμε. Τί θα είχε συμβεί όμως αν είχαμε βρει λεμόνια και χρειαζόταν να τα βάλουμε στην τσάντα, να τα ζυγίσουμε και να τα πάμε στο ταμείο να τα πληρώσουμε; Τί θα είχε συμβεί, αν κάναμε ένα γρήγορο γύρο με τη μάνα μου ψάχνοντας τί άλλο μπορούσε να μας λείπει; Τί θα συνέβαινε αν στο ταμείο είχε ουρά;
Η θερμοκρασία στην καμπίνα ενός αυτοκινήτου μπορεί να φτάσει τους 60 βαθμούς μέσα σε λίγα λεπτά ακόμη και με ελαφρώς ανοιχτά παράθυρα και η θερμοκρασία σώματος ενός παιδιού αυξάνεται 3-5 φορές γρηγορότερα απ’ ότι η θερμοκρασία στο σώμα ενός ενήλικα. Στην Αμερική μόνο πεθαίνουν κάθε χρόνο 40 παιδιά επειδή οι γονείς τους τα ξέχασαν κατακαλόκαιρο στο αμάξι. Όσο σκέφτομαι ότι το παιδί μου θα μπορούσε να είναι το 41ο, αρρωσταίνω. Θα μπορούσε να είχε πεθάνει και θα έφταιγα εγώ γι’ αυτό και η μητέρα μου, το άτομο που μας αγαπά περισσότερο στον κόσμο από οποιονδήποτε άλλο.
Θέλω να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας όχι για να λυτρωθώ, επειδή είμαι κακιά μαμά, αλλά για να μάθετε ότι το κακό μπορεί να γίνει πολύ πιο εύκολα απ’ ότι νομίζετε. Θέλησα να σας προειδοποιήσω, για να ξέρετε ότι μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Ακόμα και σε μένα. Ακόμα και σε σένα.
Ακόμα και αν πιστεύεις ότι είναι απολύτως αδύνατο και δεν θα συμβεί ούτε στα 5 εκατομμύρια χρόνια, πίστεψέ με, έτσι έλεγα και εγώ. Εάν αυτό το δυνητικά τραγικό σενάριο μου έδωσε ένα πολύτιμο μάθημα, αυτό είναι το εξής: Δεν χρειάζεται να είσαι αμελής, ανίκανος, μεθυσμένος ή χαζός, για να συμβεί το κακό. Το ότι είσαι άνθρωπος είναι αρκετό.