Αυτά ήταν κάποτε τα λόγια του κορυφαίου τενόρου, Luciano Pavarotti. Δεν είναι τυχαίο ότι το 1996 το περιοδικό Forbes τον κατέταξε στην 28η θέση των πιο υψηλά αμειβόμενων καλλιτεχνών, υπολογίζοντας τα ετήσια έσοδά του στα 25 εκατομμύρια δολάρια και την προσωπική του περιουσία στο δεκαπλάσιο…

Θα έλεγε κανείς ότι είχε τόσο μεγάλο ταλέντο, που φάνηκε από την πρώτη κιόλας μέρα που ήρθε στον κόσμο…

“Τι ψηλή φωνή! Θα γίνει σίγουρα τενόρος” λέγεται ότι αναφώνησε ο μαιευτήρας της μητέρας του, όταν γεννήθηκε ο μικρός Luciano.

Η πρώτη φορά που τραγούδησε σε μία χορωδία ήταν μαζί με τον πατέρα του Fernando, ο οποίος λάτρευε την όπερα και ήταν ο ίδιος ερασιτέχνης τραγουδιστής. Ύστερα από μια διεθνή διάκριση της Χορωδίας της Μοντένα, αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική.

Το επαγγελματικό ντεμπούτο του έγινε στις 29 Απριλίου 1961, στον κορυφαίο ρόλο για τενόρο, του Ροντόλφο στην εκπληκτική όπερα του Puccini “La Boheme”. Την ίδια χρονιά κέρδισε στο διεθνή μουσικό διαγωνισμό “Achille Peri”. Μετά από αυτό, σε σύντομο χρονικό διάστημα, έγινε διάσημος στη χώρα του, την Ιταλία.

Εμφανίστηκε στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές σκηνές, ενώ το 1965 έκανε το πρώτο άνοιγμά του στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Από τότε έκανε ορισμένες από τις πιο αξιομνημόνευτες εμφανίσεις του και τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, με πέντε βραβεία Grammy.

Ο Pavarotti έγινε ιδιαίτερα γνωστός με τη συμμετοχή του στους “Τρεις Τενόρους”, τον Jose Careras και Placido Domingo. Η τελευταία του εμφάνιση στη σκηνή ήταν το Φεβρουάριο του 2006, στην τελετή έναρξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Τορίνο. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, είπε: “Τα είχα όλα στη ζωή μου, πραγματικά όλα, αλλά ακόμη και αν τα έχανα όλα, με το Θεό είμαστε πάτσι.”

Tα τελευταία χρόνια της ζωής του έδωσε μάχη με την επάρατη νόσο. Η φωνή του έσβησε στις 6 Σεπτεμβρίου του 2007.

Το Caruso, είναι ένα τραγούδι που έγραψε ο Lucio Dalla το 1986, και που όσα χρόνια και να περάσουν θα παραμένει αγαπημένο… Ιδιαίτερα, όταν το ερμηνεύει ο ανεπανάληπτος Luciano Pavarotti…

Στο άκουσμα της μελωδίας και μόνο, προκαλεί συναισθήματα συγκίνησης, νοσταλγίας… Ακούγοντας τους στίχους ταξιδεύεις στο χρόνο… Σε μια άλλη εποχή, που έζησε ο σπουδαίος Ιταλός τενόρος, Enrico Caruso και που για εκείνον γράφτηκε το τραγούδι. Θέλοντας να τον τιμήσει, το βαφτίζει με το επώνυμό του και περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του και τον πόνο που τον οδηγεί αργά και αναπόφευκτα στο τέλος του.

Έναν πόνο που καταλαγιάζει όταν κοιτάζει στα μάτια μια γυναίκα. Ωστόσο δεν έχει γίνει ξεκάθαρο αν είναι η σύζυγος ή η κόρη τού Caruso. Σίγουρα, όμως, πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αγαπητό του πρόσωπο. Το όλο σκηνικό διαδραματίζεται σε μια ταράτσα στο Σορρέντο της Νάπολης, από όπου κατάγεται ο μεγάλος τενόρος.

Στις 25 Φεβρουαρίου του 1873, ήρθε στον κόσμο ένα αγοράκι του οποίου οι φωνές, κατά τη διάρκεια της γέννας, ξεσήκωσαν τις φτωχογειτονιές της Νάπολης.

Ήταν ο μικρός Errico- όπως τον βάφτισαν την επόμενη μέρα που γεννήθηκε. Μπορεί να προοριζόταν να γίνει μάστορας-μεταλλουργός ακολουθώντας τα χνάρια του τον πατέρα του αλλά η θεϊκή φωνή του τον οδήγησε στην Όπερα. Τη λατρεμένη του Όπερα, την οποία υπηρέτησε πιστά καθ`όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Το όνομά του, το επέλεξε ο ίδιος: Enrico Caruso.