«Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα δεχτώ τόση αγάπη και υποστήριξη. Δεν ξέρω πραγματικά τι έχω κάνει, για να μου αξίζει κάτι τέτοιο»

Η αγαπημένη ερμηνεύτρια, Νατάσσα Μποφίλιου, που πολλές φορές έχει τοποθετηθεί δημόσια για κοινωνικά ζητήματα, αποδεικνύοντας ότι συμμετέχει ενεργά στην κοινωνία και δεν παραμένει απλός παρατηρητής, μίλησε ξανά για τον σεξισμό στο χώρο του τραγουδιού, για τον έρωτα, για τη σύσταση του σωματείου τραγουδιστών, αλλά και για την αγανάκτηση της κοινωνίας, στη διαδικτυακή εκπομπή της Χρύσας Λύκου, Χαμίνι.

Μιλώντας για τη σύσταση του σωματείου τόνισε: «Στην καραντίνα πάρα πολλά πράγματα που κακοφορμούσαν για πολύ καιρό άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια σε όλα τα επίπεδα. Προφανώς και στα εργασιακά και στο δικό μας επάγγελμα νομίζω και απόλυτα. Ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι δεν υπάρχει ένας φορέας, ένας θεσμός που να μας καλύπτει, να νιώθουμε ασφάλεια και να μας υπερασπιστεί στη δυσκολότερη στιγμή που είχαμε βρεθεί στη δυσκολότερη στιγμή μας. Αρχίσαμε να οργανωνόμαστε μόνοι μας, να συζητάμε, να ασχολούμαστε με θέματα που διαχρονικά απασχολούσαν τον κλάδο, αλλά δεν τα είχαμε θέσει στη συζήτηση. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ένα υγιές, σύγχρονο και αεικίνητο σωματείο, το οποίο να μπορούμε να νιώθουμε ότι θα μας υπερασπιστεί τη στιγμή που το χρειαζόμαστε.

Αναφορικά με τον σεξισμό στο χώρο του τραγουδιού σχολίασε: «Θεωρώ και είναι προσωπική μου άποψη αυτή, ότι το επάγγελμά μας είναι απολύτως σεξιστικό, ακόμη δεν έχει εξυγιανθεί, ένα επάγγελμα όπου η γυναίκα τραγουδίστρια αντιμετωπίζεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τον άνδρα τραγουδιστή. Θεωρώ ότι ακόμη και το πόσο ψηλά θα φτάσει και τι επιτυχία θα έχει, έχει να κάνει με το φύλλο. Κάνουμε βήματα για να το αλλάξουμε αυτό σαφώς, κάναμε η κάθε μία, “σκάβοντας” με τα χέρια της. Αναγκαζόμουν να συγκρούομαι απέναντι σε αυτό, χωρίς να ξέρω τις σωστές λέξεις να χρησιμοποιήσω, χωρίς να ξέρω ότι αυτό που με ενοχλεί στα βλέμματα, όταν μπαίνω σε έναν χώρο, ότι είναι ο σεξισμός.

Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου, ειδικά τον πρώτο καιρό που δραστηριοποιούμουν ως τραγουδίστρια, στιγμή, που να μη δίνω μια μάχη. Γι’ αυτό που είμαι, για τον τρόπο που ντύνομαι, για το πώς είναι ο σωματότυπός μου. Θυμάμαι μια ζωή, να δίνω μια μάχη. Έπειτα, η επιτυχία έκανε τις μάχες λιγότερες κι είναι πολύ λυπηρό το ότι συνέβη, χωρίς να αλλάξω τίποτα. Απλά, έγινα πιο πετυχημένη. Νομίζω ότι δε σου επιτρέπεται σε αυτή την κοινωνία, έτσι όπως είναι φτιαγμένη, να είσαι ο εαυτός σου. Για εμάς τις γυναίκες είναι ακόμη πιο βάρβαρο».

«Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα δεχτώ τόση αγάπη και υποστήριξη. Δεν ξέρω πραγματικά τι έχω κάνει, για να μου αξίζει κάτι τέτοιο. Είναι ένα θαύμα. Διαβάζω και αισθάνομαι την ασπίδα προστασίας ανθρώπων που δεν έχω γνωρίσει ποτέ και λέω “κοίταξε να έχεις συντονισμένο το κεφάλι σου για να ανταποδώσεις τουλάχιστον αυτή την προσφορά. Να είσαι ένας εντάξει άνθρωπος”.

Θεωρώ ότι η κοινωνία βράζει, υπάρχει μια ξεκάθαρη αγανάκτηση, η οποία οδηγεί και σε μία ξεκάθαρη θέση, «αυτό ή το αλλάζουμε ή πεθαίνουμε». Ή η ζωή μας φτάνει να είναι μια στεγνή επιβίωση, αν είμαστε τυχεροί, ή θα κάνουμε κάτι να το αλλάξουμε. Πέφτει πάλι στα χέρια των ανθρώπων που είναι νέοι, που το όραμά τους είναι πιο καθαρό, που έχουν την ορμή. Γιατί αλίμονο, αν δεν περιμένεις μια αλλαγή από τους φοιτητές ή τους καλλιτέχνες ή τους ανθρώπους που σκέφτονται, από ποιον την περιμένεις;

Το να βάλεις τον εαυτό σου να σκεφτεί ότι το ατομικό σου καλό, δεν έχει καμία σημασία αν καταπατά το καλό του διπλανού, είναι το πιο σημαντικό.»

«Υπάρχουν καλλιτέχνες που έχουν γράψει αριστουργήματα, τα οποία έγιναν πηγή έμπνευσης για αγώνες, γίναν σύμβολα και λάβαρα σαν τραγούδια για να πάει ο κόσμος παρακάτω. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, μπορεί να ήταν πολύ μικροί και λίγοι. Τι σημασία έχει; Τους ξεπέρασε το έργο τους. Όταν λέω το έργο, έχω πάντα στο μυαλό μου, πράγματα που πραγματικά αλλάζουν τον κόσμο. Δεν έχω στο μυαλό μου έναν βιαστή, ο οποίος έτυχε να είναι καλός ηθοποιός. Ε, δεν με ενδιαφέρει αυτό, σαφώς.»

«Έχουμε πια διαπιστώσει ότι τίποτα που κάνουμε σε αυτή τη ζωή δε μπορεί να μην περάσει από το φίλτρο το κοινωνικό. Μπορούσαμε να εθελοτυφλούμε για χρόνια, είμαστε μια κοινωνία που εθελοτυφλούσε για πάρα πολλά χρόνια. Μάθαμε το “κοίτα τη δουλειά σου” και μας έχει φτάσει σε αυτό σήμερα. Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε, δε μπορούμε να φωτίσουμε τα σπίτια μας, δε μπορούμε να βάλουμε βενζίνη στα αμάξια μας. Πρέπει να παλέψεις για κάτι, να εξαντλήσεις τον εαυτό σου να βρεις μια μικρή δύναμη να παλέψεις, αλλά αν δεν το κάνεις, θα είσαι πάντα στο υστέρημα, δε θα έχεις ποτέ πλεόνασμα, δε θα έχεις ποτέ παραπάνω. Θα έχεις το ελάχιστο και σε όλους τους ανθρώπους αξίζουν όλα!»

Πηγή: www.rosa.gr