«Μια νύχτα», διηγήθηκε ο Γέροντας Παΐσιος , «καθόμουν στο κελλί μου (στην Ι. Μονή Στομίου Κονίτσης) σε ένα σκαμνάκι και έλεγα την ευχή. Ξαφνικά ακούω έξω στην αυλή μουσική από βιολιά και νταούλια, φωνές και χορούς. Σηκώνομαι, κοιτάζω από το παράθυρο να δω τι συμβαίνει, δεν υπήρχε τίποτε. Ησυχία απόλυτη. Κατάλαβα τότε ότι όλα ήταν από τον διάβολο.
»Δεν πρόλαβα να καθήσω στο σκαμνί για να συνεχίσω την προσευχή, όταν ξαφνικά γέμισε το κελλί μου από ένα δυνατό φως. Η στέγη εξαφανίσθηκε, το φως έφθανε μέχρι τον ουρανό. Στην κορυφή της φωτεινής στήλης, σαν να ήταν ένα πρόσωπο νέου ξανθού, που έμοιαζε με τον Χριστό. Φαινόταν το μισό πρόσωπο. Μια φωτεινή επιγραφή έγραφε: “Δόξα εν υψίστοις Θεώ”. Τότε σηκώθηκα και κοίταζα προς τα πάνω να δω καλύτερα το πρόσωπο. Ακούω μια φωνή να λέη: “Αξιώθηκες να δης τον Χριστό”!
“Εκείνη ακριβώς την στιγμή κοίταξα κάτω να δω πού θα πατήσω, για να αλλάξω θέση, ώστε να μπορέσω να δω ολόκληρο το πρόσωπο, αλλά συγχρόνως σκέφθηκα: “Και ποιος είμαι εγώ ο ανάξιος να δω τον Χριστό;”. Αμέσως στην στιγμή χάθηκε το φως και ο φαινόμενος δήθεν Χριστός, και το ταβάνι βρισκόταν στην θέση του».
Ο διάβολος απέτυχε να τον πλανήση με το ψεύτικο όραμα, αλλά από εκδίκηση του έκανε γρατσουνιές στα πόδια, από τις οποίες έτρεχαν αίματα.
Σχετικά με τα οράματα ο Γέροντας συμβούλευε τα εξής, εξ αφορμής αυτού του γεγονότος: «Έτσι αρχίζει η πλάνη. Αν δεν με βοηθούσε ο Κύριος να το αντιληφθώ ότι είναι δαιμονικό αυτό, μετά θα άρχιζε η τηλεόραση του πονηρού. Να ο Χριστός, να η Παναγία, να οι προφητείες κλπ. Και έτσι πλανάται ο άνθρωπος. Γι’ αυτό χρειάζεται τα οράματα, και από τον Θεό να είναι, να μην τα παραδεχώμαστε εύκολα. Και ο Θεός τρόπον τινά χαίρεται, διότι έτσι δείχνουμε ταπείνωση και προσοχή που ζητά από μας. Γνωρίζει εκείνος μετά να μας δείξη αυτό που θέλει και να μας διδάξη με άλλον τρόπο».
Από το βιβλίο: Ιερομονάχου Ισαάκ, ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 147.