Η ιστορία που θα σας διηγηθώ δεν αφορά εμένα αλλά μια μαθήτρια μου που αποφάσισε να τελειώσει το σχολείο μεγάλη πια. Από ότι θυμάμαι πρέπει να ήταν τότε 27-28 χρ.
Μια μέρα λοιπόν, μου είπε την ιστορία της…

Η κοπέλα ήταν παντρεμένη 3 χρόνια πριν, με έναν στρατιωτικό και ζούσαν στον Έβρο γιατί αυτός ήταν αποσπασμένος εκεί τότε.
Ένα πρωί τον πιάνει στα πράσα μέσα στο σπίτι τους ενώ αυτή γύρισε εκτάκτως από τη δουλειά, με μια άλλη γυναίκα, γίνεται ο σχετικός χαμός και μαζεύει τα μπογαλάκια της να γυρίσει στο πατρικό της σε μια πόλη της Μακεδονίας.

Να αναφέρω εδώ, ότι στα 18 της χρόνια είχε έναν δεσμό και είχαν αρραβωσιαστεί με ένα παληκάρι που αγαπούσε πάρα πολύ κι αυτός το ίδιο εκείνην και τον έχασε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Το γεγονός αυτό της είχε στοιχίσει υπερβολικά και ποτέ δεν έβγαλε από το μυαλό της τον αρραβωνιαστικό της ακόμα κι όταν ήταν παντρεμένη με τον στρατιωτικό.

Στο δρόμο που γύριζε από τον Έβρο προς Μακεδονία με ένα μικρό αυτοκινητάκι που είχε, παθαίνει ένα τραγικά πολύ άσχημο ατύχημα. Να φανταστείτε ότι μια νταλίκα έχασε την πορεία της και πέρασε σχεδόν ολόκληρη πάνω απο το Cinquecento της κοπέλας.

Την μετέφεραν στο νοσοκομείο, ήταν πάρα πολύ βαριά, σε πλήρες κώμα, διασωληνωμένη με άπειρα κατάγματα σε όλο της το κορμί και στο κεφάλι.

Επί 3,5 μήνες περίπου οι γιατροί πάλευαν να την κρατήσουν στη ζωή αλλά οι εξετάσεις ήταν κάθε φορά και πιο απογοητευτικές. Ώσπου φώναξαν τους γονείς της και τους ανακοίνωσαν ότι θα την αποσυνδέσουν από τα μηχανήματα γιατί δεν υπήρχε πλέον καμία ελπίδα επιβίωσης και τους ανακοίνωσαν την ώρα και την ημερομηνία που θα γινόταν αυτό.

Γυρνάνε στο ξενοδοχείο τους οι γονείς της και το βράδυ ο πατέρας της(το όνομα του ήταν Αντώνης-κρατήστε το αυτό) βλέπει ένα όνειρο…
Βλέπει, λοιπόν, έναν γέροντα με μακρυά, άσπρη γενειάδα να του λέει: “Θα πεις τους γιατρούς να μην αφαιρέσουν τα μηχανήματα από την κόρη σου το Σαββατο το πρωί αλλά αργά το Σάβατο το βράδυ”.

Πάει την άλλη μέρα στο νοσοκομείο ο πατέρας της και ζητάει από την κλινική αυτό που του είχε πει ο γέροντας στο όνειρό του.
Όντως έρχεται το Σάββατο το βράδυ, καμία αλλαγή δεν είχε σημειωθεί στην υγεία της κοπέλας και οι γιατροί ετοιμάστηκαν να την αποσυνδέσουν από τα μηχανήματα.

Πάμε τώρα στην κοπέλα λίγα λεπτά πριν οι γιατροί την αποσυνδέσουν από τα μηχανήματα…
Η κοπέλα νιώθει ξαφνικά φρικτούς πόνους, τέτοιους που της ήταν αδύνατον να μου τους περιγράψει και βλέπει τον εαυτό της να φεύγει από το σώμα της και να ακολουθεί μια πορεία φωτεινή.

Σε κάποιο σημείο της πορείας, βλέπει έναν γέροντα με λευκή γενειάδα να την περιμένει και να την παίρνει από το χέρι. Καθώς περπατούσαν, βλέπει λίγα μέτρα μακρυά τον αρραβωνιαστικό της που είχε χάσει στα 20 της χρόνια, τρέχει να τον αγκαλιάσει ευτυχισμένη όσο ποτέ, να του λέει ειμαι ευτυχισμένη μόνο μαζί σου, θα είμαστε από δω και πέρα για πάντα μαζί, πάρε με μαζί σου κτλ..

Ο αρραβωνιαστικός της, της απαντάει πως πρέπει να φύγει, πως θα ζήσει και όλα θα πάνε καλά, θα κάνει οικογένεια και πως πρέπει να ακολουθήσει τον Άγιο Αντώνιο που την περίμενε.

Αυτή έπαθε πανικό, να μην θέλει να φύγει με τπτ από κοντά του, ώσπου ο αρραβωνιαστικός της εξαφανίζεται από μπροστά της, αισθάνεται ένα χέρι στον ώμο της, γυρίζει βλέπει τον γέροντα και τον ακούει να της λέει: “έλα τώρα πάμε”.

Στη συνέχεια αυτό που βλέπει είναι πάλι την αίθουσα της ΜΕΘ, το σώμα της στο κρεβάτι, να αισθάνεται πάλι τον ίδιο φρικτό πόνο που ένιωσε όταν βγήκε από το σώμα της κι έπειτα άνοιξε τα μάτια της και ξύπνησε!

Άνοιξε τα μάτια της και μίλησε στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που είχαν μείνει όλοι άναυδοι από το ξαφνικό της ξύπνημα, δ/πτα πριν την αποσυνδέσουν από τα μηχανήματα.

Η κοπέλα 2-3 χρόνια μετά από όλο αυτό, μου τα διηγείται στο σχολείο. Πλέον είναι παντρεμένη με έναν εξαιρετικό άνθρωπο. Γνωρίζει ότι το να κάνει ένα παιδί ενώ όλο το κορμί της είναι γεμάτο λάμες και σίδερα από τα πολλά κατάγματα που υπέστη στο ατύχημα είναι και πολύ δύσκολο και πολύ επικίνδυνο αλλά η πίστη της είναι πλέον τόσο μεγάλη που ξεπερνάει οποιοδήποτε πρόβλημα της παρουσιάζεται είτε στην υγεία της, είτε στη ζωή της γενικότερα.

Είμαι ένα άτομο αρκετά καχύποπτο από τη φύση μου και δεν πιστεύω εύκολα σε ότι ακούσω, είμαι αρκετά πραγματίστρια θα έλεγα αλλά δεν ξέρω…αυτή η ιστορία με συγκλόνισε όταν την άκουσα από την μαθήτρια μου και δεν θα την ξεχάσω ποτέ..

Λ.Α.

*Το παρακάτω κείμενο ανήκει στην Λ.Α. που το πρωτο-ανήρτησε στην ομάδα Untold Stories