Νικήτας Τσακίρογλου: “Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ακουμπήσει κάπου, αυτό μπορεί να του το προσφέρει η θρησκεία”
O ηθοποιός που έχει ξεχωρίσει στην σειρά που αναβιώνεται η ζωή του σπουδαίου Αγίου Παΐσιου, μιλά ανοιχτά για την υποκριτική, την ζωή, τον Άγιο Παΐσιο αλλά και τον ρόλο της θρησκείας.
Ο πρωταγωνιστής της δημοφιλούς σειράς περιγράφει στον Δημήτρη Δανίκα την προσωπική του διαδρομή από το Κατηχητικό μέχρι το σπίτι όπου έζησε ο Αγιος – «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ακουμπήσει κάπου, αυτό μπορεί να του το προσφέρει η θρησκεία. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα ο Παΐσιος και ο Αρσένιος έχουν τέτοια πέραση στο κοινό», επισημαίνει σχολιάζοντας τη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία
Λόγω των ημερών, της Μεγάλης Εβδομάδας των Παθών, του Γολγοθά και της Αναστάσεως, τα φώτα της επικαιρότητας στραμμένα σε αυτή τη σειρά, στον «Αγιο Παΐσιο» που σκίζει στα «ταμεία» τα τηλεοπτικά. Και κάποιος εκ των πρωταγωνιστών είναι ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών, ο Νικήτας Τσακίρογλου ο ανθεκτικός, ο ακατάβλητος, ο Αγιος Αρσένιος, ο μέντορας του Αγιου Παΐσιου.
Ο Νικήτας Τσακίρογλου που σε αυτή τη συνέντευξή του εξομολογείται κάτι μοναδικό: «Αν και έχω κάνει τόσα πράγματα στο θέατρο, έχω παίξει σε τόσα έργα και σε τόσες παραστάσεις, τώρα βρέθηκα στην αγκαλιά ενός μεγάλου πλήθους θεατών. Τώρα μέσω του Παΐσιου και του Αρσένιου. Τώρα στα 85 μου χρόνια δέχομαι τόση αγάπη και τέτοια αποδοχή από έναν κόσμο που θέλει να πιστέψει στον Χριστό».
Κι όμως, αν και την περίπτωσή του τη γνωρίζω από καιρό, ουδέποτε πέρασε από το μυαλό μου αυτή η δική του αλήθεια και η δική του διαδρομή. Πως από μικρό παιδί πάντα στην Εκκλησία, πάντα με την πίστη στη χριστιανοσύνη και στον Θεό. Ομολογώ έμεινα κατάπληκτος ακούγοντας να μου αφηγείται την προσωπική, την ιδιαίτερη και εσωτερική του διαδρομή. Γι’ αυτό η ερμηνεία του είναι τόσο ταυτισμένη με τον Αγιο Αρσένιο τον μέντορα του Αγιου Παΐσιου.
Προσπάθησα να τον βρω αλλά εκείνος πνιγμένος με τις εξαντλητικές πρόβες για τη θεατρική διασκευή του θρυλικού έργου «Τα ματωμένα χώματα» για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τελικά βρεθήκαμε και η κουβέντα ήταν αποκαλυπτική.
Η συνέχεια συνέντευξης του Νικήτα Τσακιρόγλου
– Παροιμιώδης η ανθεκτικότητά σου. Ομως οι πρόβες πρέπει να είναι εξαντλητικές.
«Είναι! Οσο να ’ναι τα πράγματα έγιναν βιαστικά. Εχω μπει σφήνα να αντικαταστήσω τον Κώστα Καζάκο που αρρώστησε. Ετσι σε εμένα έπεσε ο κλήρος».
– Και ο ρόλος σου;
«Είμαι ο αφηγητής στη θεατρική διασκευή του θρυλικού έργου της Σωτηρίου “Ματωμένα χώματα” στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Υποδύομαι κάποιον εκείνης της εποχής που αφηγείται τραγικά περιστατικά της Μικρασιατικής Καταστροφής. Εχει περάσει ένας αιώνας, αλλά η μνήμη εξακολουθεί και πρέπει να παραμένει νωπή. Και οι πρόβες είναι εξαντλητικές ώστε να προλάβουμε το άνοιγμα στις 29 Απριλίου».
– Αυτό που σε έχει εκτινάξει πολύ ψηλά είναι η παρουσία σου στην τηλεοπτική σειρά «O Aγιος Παΐσιος».
«Μια καλογυρισμένη σειρά που έγινε με τη συμβολή και τις συμβουλές των γερόντων της Μονής Βατοπεδίου, η οποία εξ όσων γνωρίζω συμμετέχει και οικονομικά».
– Πώς εξηγείς την επιτυχία αυτής της σειράς; Το όνομα του Αγιου Παΐσιου είναι αυτό που έχει ανεβάσει τη σειρά τόσο ψηλά;
«Το θρησκευτικό περιεχόμενο είναι το εφαλτήριο της σειράς. Ενα περιεχόμενο που αφορά αυτούς τους συγκεκριμένους αγίους, όπου εγώ κάνω τον Αρσένιο, τον μέντορα του Παΐσιου. Αυτοί οδήγησαν το ποίμνιο στην Κέρκυρα και έπειτα πήγανε στον Πειραιά και στη συνέχεια στην Κόνιτσα. Αυτά τα μέρη τα επισκέφτηκα κι εγώ, μάλιστα πήγα στο σπίτι που έζησε ο Παΐσιος».
– Το θρησκευτικό περιεχόμενο; Ακούγεται κάπως περίεργο αυτό.
«Κι όμως το θρησκευτικό περιεχόμενο το έχει ανάγκη ο λαός. Εχει ανάγκη την άδολη, την αγνή, την καρδιακή πίστη χαρισματικών πλασμάτων που θυσίασαν τη ζωή τους για να διατηρήσουν τη χριστιανική πίστη. Αλλωστε ο Αρσένιος και ο Παΐσιος είναι από τους νεότερους αγίους της Εκκλησίας μας».
Νικήτας Τσακιρόγλου: Τα λόγια του για την θρησκεία και την ορθοδοξία
– Και ο Νικήτας Τσακίρογλου, ο πρωταγωνιστής, ο ηθοποιός, πιστεύει κι αυτός; Ή απλώς ακολουθεί τους κανόνες της υποκριτικής;
«Ναι πιστεύω. Και μάλιστα από μικρό παιδί. Πρέπει να σου πω ότι ο παππούς μου υπήρξε ιερωμένος στην Πελοπόννησο, στα Φιλιατρά. Αυτό πριν από τρεις γενιές. Ο παππούς μου από την πλευρά και από το σόι της μητέρας μου. Τον λέγανε Κωνσταντικόπουλο, τυπικό και συνηθισμένο επίθετο Πελοποννήσιου».
– Να συμπεράνω πως όλο το σόι πιστοί της Ορθοδοξίας;
«Μα φυσικά. Η γιαγιά μου, ας πούμε, ήταν μια γυναίκα η οποία είχε βαθιά χριστιανική πίστη. Και ταυτοχρόνως ήταν και ανεξάρτητη. Φαντάσου ότι μεγάλωσε τέσσερις κόρες. Φαντάσου ακόμα ότι ο παππούς έκρυβε παιδιά κάτω από το ράσο του. Παιδιά που βρεθήκανε ορφανά και στη συνέχεια η Εκκλησία φρόντισε γι’ αυτά, κάτω από τη στέγη της. Κάπως έτσι έμαθα κι εγώ να πιστεύω βαθιά. Και από το σόι μου έμαθα να πηγαίνω στην εκκλησία, να ακολουθώ τους παπάδες όταν εκείνοι πηγαίνανε στα σπίτια για αγιασμό. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη μεγαλώσαμε εγώ και τ’ αδέλφια μου. Το ίδιο και με τα παιδιά μου, πιστεύουν κι αυτά. Πηγαίνουμε να ανάψουμε το κεράκι μας, να κάνουμε τον σταυρό μας. Και μ’ αρέσει όταν παίζω σε έργα με θέματα εκκλησιαστικά. Ενθουσιάζομαι όταν βλέπω το ενδιαφέρον του κόσμου για τη χριστιανοσύνη. Με τον τρόπο τους ζητάνε τη βοήθεια του Θεού. Να προχωρήσουν στη ζωή τους με πίστη στον Θεό. Ο άνθρωπος επειδή δεν είναι τέλειος προσπαθεί να τελειοποιηθεί με τα δείγματα του Χριστού που θυσιάστηκε για τον διπλανό του. Αυτό το παράδειγμά του. Να είσαι δίπλα στους συνανθρώπους σου. Η θρησκεία μας είναι περιούσιος. Γι’ αυτό θυσιάστηκαν και αγιοποιήθηκαν ο Αρσένιος και ο Παΐσιος. Για να γίνει καλύτερος ο κόσμος».
– Η περίπτωσή τους έχει να κάνει και με τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής τους.
«Φυσικά. Ο Παΐσιος και ο Αρσένιος που δεινοπάθησαν από τους Τούρκους. Που αφοσιώθηκαν στην πίστη τους κοντά στον Χριστό. Που κυνηγήθηκαν. Γι’ αυτό η σειρά αρέσει και γι’ αυτό την ακολουθούν τόσοι θεατές. Επειδή αποκαλύπτει και αναθερμαίνει μνήμες από την ταλαιπωρία των ανθρώπων που εκδιώχθηκαν, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν εκεί στην Ανατολή. Οι χριστιανοί που ξεριζώθηκαν και που στη συνέχεια ψάξανε να βρούνε την ψυχή τους. Η πίστη στον Χριστό τούς όπλισε με κουράγιο, δύναμη και ελπίδα».
– Κι όμως η εποχή μας μοιάζει να ακολουθεί έναν δρόμο διαφορετικό.
«Οχι, δεν το πιστεύω αυτό. Να, προχθές βγήκε ένας μουσικός και άρχισε να μιλάει κι αυτός με θρησκευτική κατάνυξη για την παρουσία του Χριστού ώστε το έργο του να διαδίδεται μέσα από την πίστη παντού. Να μην αναφερθώ τώρα σε κορυφαίες καλλιτεχνικές μορφές, όπως ο Μιχαήλ Αγγελος. Καλλιτέχνες που δεν θα μεγαλουργούσαν αν δεν είχαν αυτή τη βαθιά πίστη στη θρησκεία. Ειδικά τώρα κάθε άνθρωπος αισθάνεται μεγάλη ανάγκη να βρεθεί πιο κοντά στον Θεό και να οδηγείται από τις πράξεις του Χριστού. Να μελετήσει τις πράξεις του Χριστού για να γίνει καλύτερος συνάνθρωπος».
– Ομολογώ πως αυτή η πλευρά του Νικήτα Τσακίρογλου, σε μένα τουλάχιστον, ήταν άγνωστη.
«Μα σου είπα, από μικρός έμαθα να πηγαίνω στο Κατηχητικό και στην εκκλησία. Μόνο έτσι παίρναμε κουράγιο να αντιμετωπίσουμε τις κακουχίες. Μεγάλωσα στον Λόφο Σκουζέ και εκεί πηγαίναμε με τους παπάδες στα σπίτια για να αναπτερώσουν το ηθικό των πιστών. Πολλοί άνθρωποι αντέξανε με αυτόν τον τρόπο. Οπως τότε με τη γερμανική κατοχή και όπως με τους Τούρκους. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ακουμπήσει κάπου, αυτό μπορεί να του το προσφέρει η θρησκεία. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα ο Παΐσιος και ο Αρσένιος έχουν τέτοια πέραση στο κοινό. Μου έχει κάνει εντύπωση αυτό. Λάβε υπόψη σου ένα πράγμα: αν και έχω κάνει τόσα πράγματα στο θέατρο, έχω παίξει σε τόσα έργα και σε τόσες παραστάσεις, τώρα βρέθηκα στην αγκαλιά ενός μεγάλου πλήθους θεατών. Τώρα μέσω του Παΐσιου και του Αρσένιου. Τώρα, στα 85 μου χρόνια, δέχομαι τόση αγάπη και τέτοια αποδοχή από έναν κόσμο που θέλει να πιστέψει στον Χριστό».
Περισσότερες δηλώσεις από τον Νικήτα Τσακιρόγλου
– Το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους συνεργάτες της σειράς;
«Α, εδώ πρέπει να σου πω ότι η επιτυχία δεν οφείλεται μόνο σε μένα, αλλά κυρίως στους συνεργάτες, στον σεναριογράφο και τον σκηνοθέτη, που είναι κι αυτοί άνθρωποι του Θεού. Σεναριογράφος είναι ο Γιώργος Τσιάκκας και σκηνοθέτης ο Στάμος Τσάμης. Ολοι αυτοί είναι άνθρωποι της πίστης και το μετέδωσαν και σε εμάς».
«Ποιος, ο Τατσόπουλος;»
– Παρεμπιπτόντως, μια και το ’φερε η κουβέντα, ποια η γνώμη σου σχετικά με την αρνητική και θα ’λεγα ειρωνική τοποθέτηση του Πέτρου Τατσόπουλου;
«Δεν θέλω να το σχολιάσω αυτό».
Ακολουθεί σιωπή υποκλάσματος δευτερολέπτου και αμέσως μετά συνεχίζει με τον ίδιο τόνο φωνής: «Μάλλον νόμιζε και ήθελε με αυτή τη δημόσια τοποθέτησή του να ανανεώσει το ενδιαφέρον του κόσμου για το όνομά του. Μην κρίνετε ίνα μην κριθήτε. Ποιος ο Τατσόπουλος, ένας περιφερόμενος διανοούμενος. Χωρίς ίχνος βάθους σκέψης. Πράγμα που φαίνεται από τα βιβλία του. Δεν θα περίμενε κανείς να οδηγηθεί πνευματικά ακολουθώντας τον δρόμο και τις απόψεις του Τατσόπουλου. Φυσικά ο καθένας έχει δικαίωμα στη γνώμη του. Αν και μερικοί διανοούμενοι -και δεν μπορώ να τον βάλω σε αυτή την κατηγορία των διανοουμένων- βρίσκουν την ευκαιρία για να την αυτοπροβολή τους με τον χλευασμό και την ειρωνεία. Κάπως έτσι επιχειρούν να ανανεώνουν το ενδιαφέρον του κόσμου για το πρόσωπό τους. Είπε κάποια πράγματα, αλλά δεν νομίζω ότι βρήκε αποδοχή από την πλειοψηφία του κοινού. Ο πνευματικός άνθρωπος πρέπει να καθοδηγεί τους συμπολίτες του σε κάτι καλύτερο και όχι να κάνει ντόρο γύρω από το όνομά του».
– Είναι δικαίωμά του.
«Βεβαίως και ο Τύπος καλά κάνει που το δημοσιεύει».
– Και κάτι άλλο. Νομίζω ότι ο Τατσόπουλος χλευάζει το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της σειράς και όχι τη θρησκεία. Το αποτέλεσμα και όχι τον Αγιο Παΐσιο.
«Δικαίωμά του, αλλά δεν νομίζω πως ήταν μια τοποθέτηση αποκλειστικά για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της σειράς. Και δεν αναφέρομαι σε θρησκόληπτους και σε φανατικούς. Το να πιστεύεις και να βοηθάς τους ανθρώπους, είτε πολιτικά είτε θρησκευτικά, αλλά πάντα με αγνότητα και ανιδιοτέλεια, αυτό είναι σπουδαίο. Ομως επειδή οι ιδεολογίες έχουν απομυθοποιηθεί και καταστραφεί, η μοναδική επιλογή που μας οδηγεί στην αλληλεγγύη, μοναδικό στήριγμα είναι η θρησκεία. Αυτό είναι σπουδαίο να το πετύχουμε. Εγώ δεν μιλώ για φανατισμό, αλλά για προσφορά στον συνάνθρωπό σου».
– Πόσα χρόνια στο σανίδι το θεατρικό;
«Τελείωσα τη Σχολή του Εθνικό το 1957. Βάλε τώρα με τον νου σου. Από εκεί άρχισα με το Εθνικό. Και από τον Κατράκη και τον Αλεξανδράκη βοηθήθηκα. Από αυτούς και από άλλους πήρα τα βασικά θεατρικά μαθήματα. Μέσα σε δύσκολες συνθήκες και επίσης δύσκολες φάσεις κοινωνικές. Μια πορεία όπου βρήκα ανθρώπους που με στήριξαν να ανακαλύψω την τέχνη τη θεατρική, καθώς και να ερευνήσω τον εσωτερικό μου κόσμο. Οταν βρίσκεσαι σε αυτό το σανίδι, τότε θα συναντήσεις πάρα πολλούς ανθρώπους. Αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να κερδίσεις την εκτίμηση και την αγάπη του κοινού. Διαθέτουμε πολλούς και καλούς ηθοποιούς και κατά το παρελθόν και κατά το παρόν. Το θέμα είναι να βρουν τον τρόπο να έχουν διαρκή, συνεχή παρουσία πάνω στη σκηνή».
– Ποιες οι μεγάλες στιγμές που χάραξαν τη διαδρομή σου;
«Ιδιαίτερα όταν βρέθηκα στο Εθνικό, αλλά και όταν έγινα διευθυντής στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλλάδος για εφτά χρόνια. Οταν με φώναξε ο Κώστας Καραμανλής να αναλάβω το τιμόνι στο ΚΘΒΕ. Πάντα προσπαθούσα να κάνω καλές επιλογές, έργων και συνεργατών. Μεγάλες στιγμές και από τη σχέση μου με την Επίδαυρο. Ομολογώ ότι αισθάνομαι πλήρης ηθοποιός. Δεν έχω κανένα παράπονο. Αλλά και στην προσωπική μου ζωή, με μια καλή οικογένεια. Αυτή είναι η βάση για να προχωρήσεις στη ζωή σου. Αναφέρομαι στη Χρυσούλα Διαβάτη, τη γυναίκα της ζωής μου. Που, εκτός των άλλων, είναι και μια σπουδαία ηθοποιός. Αισθάνομαι λοιπόν πληρότητα τόσο ως ηθοποιός όσο και ως οικογενειάρχης με τα εγγόνια μου, που πρέπει να σου πω ότι ασχολούνται με τις επιστήμες και τα γράμματα».
– Και αν σε ρωτούσα για τα βήματα αυτής της πορείας;
«Προσπαθούσα να μην αισθάνομαι μειονεκτικά, ούτε να παριστάνω τον αδικημένο. Πρόσεχα να μη δημιουργώ προβλήματα. Να είμαι συνεπής, να έχω μια καλή πορεία στη δουλειά μου. Δεν ήμουν ποτέ ανταγωνιστικός. Κι αυτό το οφείλω στη θρησκεία. Αυτό με βοήθησε να ακολουθώ τον σωστό δρόμο και πάντα να ψάχνω για να βρω την αλήθεια. Με οδηγό τη γνωστή ρήση “μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε σένα”. Τώρα, στα 85 μου χρόνια, δέχομαι τόση αγάπη και τέτοια αποδοχή από έναν κόσμο που θέλει να πιστέψει στον Χριστό. Υπάρχουν κάποιοι κανόνες που πρέπει να τους τηρείς. Είναι πολλοί άνθρωποι στον χώρο του θεάτρου που ακολουθούν τον δρόμο της πίστης και του Θεού. Αυτό θα κάνω όση δύναμη ακόμα έχω. Με προσπάθεια. Η γενιά η δική μου που μεγάλωσε μέσα στην Κατοχή έπρεπε να αντέξει. Η πίστη λοιπόν μας δυνάμωσε να αντέξουμε. Είχα σπουδαίους δασκάλους, τον Τερζάκη, τον Στέλιο Βόκοβιτς, τον Αιμίλιο Χουρμούζιο της “Καθημερινής”, αυτοί οι σπουδαίοι που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη θεατρική μου διαδρομή».
– Και αν σε ρωτήσω να μου πεις τρεις, μόνο τρεις, μεγάλους σταθμούς σε αυτή τη θεατρική σου διαδρομή;
«“Φιλοκτήτης”, “Οιδίπους Τύραννος”, “Η μικρή μας πόλη” με τη σκηνοθεσία του Βολανάκη. Αγάπησα μοναδικά την αρχαία τραγωδία. Αυτό μου βγήκε σε καλό. Γι’ αυτό κάποιοι μεγάλοι ξένοι σκηνοθέτες, όπως ο Γερμανός Πέτερ Στάιν, θελήσανε να με έχουν κοντά τους».
– Να περάσουμε τώρα στο φλέγον ζήτημα των ημερών;
«Ξέρω τι θέλεις να με ρωτήσεις. Φυσικά για όλα αυτά τα δυσάρεστα περιστατικά στα παρασκήνια του θεάτρου. Κι όμως, αυτή η συζήτηση δεν με αφορά. Πώς να σ’ το πω, δεν έχω καμία σχέση και δεν θα μπω στη διαδικασία να δικάσω ανθρώπους. Μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν οι άλλοι. Αυτό πρέπει να το τηρούν όλοι. Κάποιες αξίες πρέπει να τις στηρίζουμε και να τις διαδίδουμε»
-Γνωρίζεις κάποιους απ’ όλους αυτούς τους κατηγορούμενους;
«Ο Κιμούλης ήταν μαθητής μου στη σχολή Βεάκη. Τον Πέτρο Φιλιππίδη δεν τον ξέρω κι αν μιλήσω γι’ αυτόν θα τον αδικήσω. Δεν παρασύρομαι εγώ από αυτά που νομίζει ότι ξέρει η κοινωνία. Δεν είμαι δικαστής».
– Τον Παύλο Χαϊκάλη;
«Με τον Χαϊκάλη έχω συνεργαστεί σε ένα έργο. Είναι ένας καλός ηθοποιός. Με απλά λόγια, έχω μάθει να συνεργάζομαι με τους ανθρώπους και όχι να τους κρίνω»
– Ποια η γνώμη σου για τον Γιώργο Κιμούλη;
«Ο Κιμούλης πολύ καλός και πολύ ταλαντούχος. Το έδειξε και η συνεργασία του με τον Δημήτρη Χορν. Καλός σπουδαστής, σεμνός, υπάκουος, δεν μου έδωσε δείγματα ανθρώπου που θα ακολουθούσε έναν στραβό δρόμο».
– Τέτοια περιστατικά και τέτοια σκάνδαλα είχαν συμβεί και σε προηγούμενες δεκαετίες;
«Μπορεί να υπήρχαν, αλλά δεν βγήκαν στο προσκήνιο. Μπορεί κάποιος θιασάρχης να πείραξε κάποια κοπέλα, όμως δεν έγινε σκάνδαλο. Τότε τα πράγματα ήταν απλά. Στο θέατρο είμαστε συνάδελφοι. Ολα αυτά οφείλει να τα ερευνήσει η Δικαιοσύνη και να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Δεν μπορεί ο καθένας να παριστάνει τον εισαγγελέα και τον δικαστή. Τότε θα γίνει ζούγκλα. Αλλωστε ποιος είναι αναμάρτητος; Ποιος αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω; Πρέπει να οικοδομούμε τη ζωή μας με σωστούς τρόπους. Μέσα από την προσφορά μας. Να μην αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με επιπολαιότητα και ωχαδερφισμό».
“Ο αμερικανισμός δεν με συγκινεί”, Νικήτας Τσακιρόγλου
Ήρθε η στιγμή για το επίκαιρο, το καυτό, το ανατριχιαστικό θέμα του πολέμου με την εισβολή των Ρώσων του Πούτιν στην Ουκρανία.
– Θα ήθελα να μάθω ποια η γνώμη σου πάνω σε αυτόν τον πόλεμο, τον ακραίο και τον εφιαλτικό.
«Δεν έχει ξεκαθαρίσει το πράγμα. Ο πόλεμος και η εισβολή είναι κάτι κακό. Ομως δεν γνωρίζω από μέσα τα πράγματα. Η Ρωσία με τις τέχνες έχει προσφέρει πολλά στην καλλιέργεια της ανθρωπότητας. Κι αυτή την προσφορά δεν μπορώ να την ακυρώσω από τη μία στιγμή στην άλλη. Μας έχει δώσει πολλά δείγματα προσφοράς. Δεν μπορώ να πάρω θέση εναντίον της Ρωσίας. Κάποιοι κορυφαίοι και αξεπέραστοι έχουν βάλει θεμέλιους, πνευματικούς και καλλιτεχνικούς λίθους. Δεν μου επιτρέπεται να ακυρώσω έναν Ντοστογιέφσκι, έναν Τολστόι, έναν Προκόφιεφ, το Θέατρο Τέχνης. Ο αμερικανισμός δεν με συγκινεί. Η προσφορά του δεν είναι ισάξια της ρωσικής. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα πνεύματα, αυτή η κουλτούρα και η ρωσική σχολή ο κόσμος θα ήταν φτωχότερος. Και είχα τη χαρά και τη τύχη να πάω και να παίξω δύο φορές στη Μόσχα».
– Μα ουδεμία σχέση ο Ντοστογιέφσκι με αυτή τη σφαγή. Εδώ μιλάμε για τον Πούτιν που παριστάνει τον τσάρο.
«Δεν ξέρω, δεν είμαι εκεί. Αλλωστε πολλά πράγματα έρχονται σε εμάς και δεν είμαι βέβαιος γι’ αυτά. Είναι μια εποχή όπου τα μέσα ενημέρωσης παίζουν το πρώτο βιολί και επομένως επηρεάζουν τη γνώμη των λαών».
– Και ποια η γνώμη σου για τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα;
«Πιστεύω ότι ο τόπος μας προχωράει. Μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Υπάρχουν προσπάθειες θετικές και καλές. Ομως δεν μπορώ να πάρω θέση πολιτική στα πράγματα, ούτε το θέλω. Απλώς προσπαθώ να επιβιώσω. Και κάτι ακόμα. Εχω εμπιστοσύνη στην Ιστορία γιατί μέσα στη διάρκεια του χρόνου όλα αυτά τα διυλίζει, τα αναλύει και τα συνθέτει. Ετσι, με αυτόν τον τρόπο βγάζει τα συμπεράσματά της, αν αυτή η περίοδος είναι καλή η κακή».
– Και αν διάλεγες ένα πρόσωπο που έπαιξε μεγάλο ρόλο στη θεατρική διαδρομή σου;
«Ο Αλέξης Μινωτής. Ο κορυφαίος, που προσπάθησε να κάνει κάτι σπουδαίο για το θέατρο. Για μένα είναι ο μέντοράς μου».
– Και από τους πολιτικούς;
«Ο Κώστας Καραμανλής που με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε την ευκαιρία να αναλάβω τη διεύθυνση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Πάντα ευγνώμων. Και ποτέ αγνώμων. Και πρέπει οι άνθρωποι να μην παρασύρονται από φημολογίες. Αλλωστε όλοι πορευόμαστε με τις κακές και τις καλές μας στιγμές. Ολα λοιπόν με μέτρο».
– Και ποιος ο ένας, ο μεγάλος έρωτας της ζωής σου;
«Μα τι ερώτηση είναι αυτή; Φυσικά η Χρυσούλα Διαβάτη. Εκεί όταν τη συνάντησα και τη γνώρισα στο Πεδίον του Αρεως με τον θίασο του Μάνου Κατράκη. Από τότε συμπορευόμαστε σε όλα. Από το 1967, τότε που παίζαμε τον “Ιούλιο Καίσαρα”. Αυτή η κολόνια κρατάει και θα κρατάει μέχρι να κλείσω τα μάτια».
Συμφωνείς, διαφωνείς, σημασία έχει ένα πράγμα. Oλα όσα μου είπε βγήκαν μέσα από την καρδιά του, αποτέλεσμα της εσωτερικής του διαδρομής. Και κάτι ακόμα. Ο Νικήτας Τσακίρογλου ποτέ δεν έχει δώσει την παραμικρή αφορμή. Πάντα συνεπής, πάντα σεμνός και πάντα μετρημένος. Ο ρόλος του Αγιου Αρσενίου του πάει κουτί!