Η αγάπη είναι απλώς μια λέξη μέχρι να έρθει κάποιος και να της δώσει σημασία.»
-Άγνωστος
Λέγεται πως ερωτευόμαστε μόνο τρεις ανθρώπους στη ζωή μας.
Επίσης, πιστεύεται πως χρειαζόμαστε καθένα από αυτούς τους έρωτες για διαφορετικούς λόγους.
Συχνά ο πρώτος μας είναι όταν είμαστε μικροί, στο σχολείο. Είναι ο ιδεαλιστικός έρωτας- όπως στα παραμύθια που διαβάζαμε όταν ήμασταν παιδιά.
Αυτή η αγάπη απευθύνεται σε αυτό που θα πρέπει να κάνουμε για χάρη της κοινωνίας-και πιθανώς για χάρη της οικογένειας. Ξεκινάμε με την πεποίθηση ότι θα είναι η μοναδική μας αγάπη και δεν έχει σημασία αν δεν την αισθανόμαστε καλά ή αν βρίσκουμε τον εαυτό μας να καταπίνουμε τις προσωπικές μας αλήθειες για να την κάνουμε να δουλέψει, γιατί βαθιά μέσα μας πιστεύουμε πως έτσι υποτίθεται ότι πρέπει να είναι η αγάπη.
Γιατί σε αυτόν τον τύπο αγάπης, το πώς μας βλέπουν οι άλλοι είναι πιο σημαντικό από το πώς αισθανόμαστε.
Είναι μια αγάπη που μοιάζει εντάξει.
Η δεύτερη υποτίθεται ότι είναι η σκληρή μας αγάπη – αυτή που μας διδάσκει το ποιοι είμαστε και πως συχνά θέλουμε ή χρειαζόμαστε κάποιον να μας αγαπήσει. Αυτό είναι το είδος αγάπης που πονά, είτε με ψέματα, με πόνο ή με χειραγώγηση.
Πιστεύουμε πως κάνουμε διαφορετικές επιλογές από τις πρώτες, αλλά στην πραγματικότητα ακόμα κάνουμε επιλογές από την ανάγκη να μάθουμε- αλλά παραμένουμε. Η δεύτερη μας αγάπη μπορεί να γίνει κύκλος, συχνά την επαναλαμβάνουμε συνεχώς γιατί πιστεύουμε πως κάπως αυτή τη φορά το τέλος θα είναι διαφορετικό. Αλλά, κάθε φορά που προσπαθούμε, το τέλος είναι χειρότερο από το προηγούμενο.
Κάποιες φορές είναι ανθυγιεινό, ανισόρροπο ακόμα και ναρκισσιστικό. Μπορεί να υπάρξει συναισθηματική, ψυχική ή ακόμα και φυσική κακοποίηση ή χειραγώγηση-πολύ πιθανό να υπάρχουν υψηλά επίπεδα δράματος. Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος με τον οποίο παραμένουμε εθισμένοι σε αυτή την ιστορία, γιατί η συναισθηματική ρόδα των υψηλών και χαμηλών συναισθημάτων, σαν ναρκομανής στην απεξάρτηση μας κάνει να κολλάμε στα χαμηλά με την προσδοκία των υψηλών.
Με αυτόν τον τύπο αγάπης, το να προσπαθούμε να την κάνουμε να δουλέψει είναι πιο σημαντικό από το να σκεφτούμε αν όντως πρέπει να προσπαθήσουμε.
Είναι η αγάπη που ευχόμαστε να ήταν σωστή.
Και η τρίτη είναι αυτή που δεν την βλέπουμε να έρχεται. Αυτή που συνήθως μοιάζει λάθος για εμάς και καταστρέφει τα μακροχρόνια ιδανικά που έχουμε για το πώς υποτίθεται ότι πρέπει να είναι η αγάπη. Αυτή είναι η αγάπη που έρχεται τόσο εύκολα και δεν φαίνεται καν πιθανή. Είναι ο τύπος που η σύνδεση της δεν μπορεί να εξηγηθεί και μας ταρακουνά αρκετά γιατί δεν το είχαμε σχεδιάσει ποτέ.
Αυτή είναι η αγάπη στην οποία ερχόμαστε κοντά με κάποιον και απλά ταιριάζουμε- δεν υπάρχουν ιδανικές προσδοκίες σχετικά με το πώς θα πρέπει να συμπεριφέρεται ο άλλος και δεν υπάρχει πίεση στο να γίνουμε κάποιοι άλλοι από αυτό που είμαστε.
Είμαστε αποδεκτοί γι αυτό που είμαστε- και μας κλονίζει μέχρι τον πυρήνα μας.
Δεν είναι όπως είχαμε οραματιστεί την αγάπη μας και δεν συμμορφώνεται στους κανόνες που ελπίζαμε ότι θα είχαμε. Αλλά συντρίβει τις προκατειλημμένες αντιλήψεις και μας δείχνει πως η αγάπη δεν χρειάζεται να είναι έτσι όπως μας την έχουν διδάξει για να είναι αληθινή.
Αυτή είναι η αγάπη που συνεχώς χτυπά την πόρτα μας ανεξαρτήτως από το πόσο καιρό θα μας πάρει να απαντήσουμε.
Είναι η αγάπη που την νιώθουμε εντάξει.
Ίσως δεν έχουμε βιώσει όλοι αυτού του είδους αγάπες στην ζωή μας αλλά πιθανώς αυτό συμβαίνει γιατί δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα. Ίσως η πραγματικότητα είναι ότι χρειάζεται να μάθουμε τι δεν είναι αληθινά η αγάπη πριν μάθουμε τι είναι.
Πιθανώς να χρειαστούμε μια ζωή για να μάθουμε κάθε μάθημα αλλά αν είμαστε τυχεροί θα πάρει απλώς κάποια χρόνια.
Ίσως να μην σχετίζεται μόνο με το αν εμείς είμαστε έτοιμοι να βρούμε την αγάπη αλλά αν η αγάπη είναι έτοιμη να μας βρει.
Και μετά υπάρχουν και αυτοί που ερωτεύονται μια φορά και το πάθος τους κρατά μέχρι θανάτου. Αυτές οι ξεθωριασμένες και φθαρμένες φωτογραφίες των παππούδων μας που φαίνονται τόσο ερωτευμένοι όταν περπατούν χέρι- χέρι στη ηλικία των 80 όσο ήταν και στην φωτογραφία του γάμου τους- αυτός ο τύπος μας αφήνει να αναρωτιόμαστε αν όντως ξέρουμε πώς να αγαπάμε.
Κάποιος κάποτε μου είπε πως αυτοί είναι οι τυχεροί- και ίσως είναι.
Αλλά πιστεύω πως αυτοί που τα καταφέρνουν στην τρίτη τους αγάπη είναι αληθινά οι τυχεροί.
Είναι αυτοί που κουράστηκαν να προσπαθούν και αυτοί με τις ραγισμένες καρδιές που χτυπούν μπροστά τους κάνοντας τους να αναρωτιούνται αν κάνουν κάτι λάθος στον τρόπο με τον οποίο αγαπάνε.
Αλλά δεν κάνουν. Είναι απλώς το εάν ο σύντροφος τους, τους αγαπά με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν εκείνοι ή όχι.
Επειδή δεν είχε δουλέψει ποτέ καλά, αυτό δε σημαίνει ότι δε θα γίνει τώρα.
Αυτό που έχει στην πραγματικότητα νόημα είναι αν έχουμε όρια όταν αγαπάμε ή αντί αυτού να αγαπάμε χωρίς όρια. Μπορούμε όλοι να επιλέξουμε να μείνουμε με την πρώτη μας αγάπη, αυτή που μοιάζει εντάξει και θα τους κάνει όλους χαρούμενους. Μπορούμε να μείνουμε με την δεύτερη κάτω από την πεποίθηση πως αν δεν χρειαστεί να παλέψουμε γι αυτή τότε δεν αξίζει να την έχουμε- ή μπορούμε να κάνουμε την επιλογή να πιστέψουμε στην τρίτη.
Αυτή που την που την νιώθουμε οικεία- αυτή που δεν είναι σαν καταιγίδα- αλλά σαν μια γαλήνια νύχτα μετά την καταιγίδα.
Και ίσως να υπάρχει κάτι ξεχωριστό σχετικά με την πρώτη μας αγάπη και κάτι που μας ραγίζει την καρδιά μοναδικά με την δεύτερη… αλλά επίσης υπάρχει κάτι φανταστικό με την τρίτη.
Αυτή που δεν την βλέπουμε να έρχεται.
Αυτή που πραγματικά διαρκεί.
Αυτή που μας δείχνει γιατί δεν είχε δουλέψει στο παρελθόν.
Και υπάρχει και αυτή η πιθανότητα που μας κάνει να προσπαθούμε ξανά και να αξίζει τον κόπο, γιατί η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα ερωτευτούμε.
«Βρήκες κομμάτια μου που δεν ήξερα ότι υπάρχουν και σε εσένα βρήκα μια αγάπη που δεν πίστευα ότι ήταν αληθινή»
– Άγνωστος