Eίναι πολύ δύσκολο να βλέπεις έναν άνθρωπο που αγαπάς να χάνει τις μνήμες του και ταυτόχρονο τη σύνδεσή του με σένα και τους αγαπημένους του ανθρώπους. Πόσο μάλλον, όταν αυτός ο άνθρωπος είναι η ίδια σου η μαμά! Το άρθρο αυτό γράφτηκε από μια γυναίκα που βλέπει την άνοια να της στερεί τη μητέρα της και αξίζει να διαβαστεί.
«Μου λείπει η μαμά μου. Πολύ.
Με εκπλήσσουν τα πράγματα που μου λείπουν σε εκείνη. Για παράδειγμα, το πόσο εύκολα μπορούσε να φτιάξει ένα πεντανόστιμο δείπνο.
Πριν παντρευτούμε με τον άντρα μου, όταν ακόμα βγαίναμε, ήρθε μια μέρα απροειδοποίητα απ’ το σπίτι μας. Η μαμά μου όλο χαρά έφτιαξε τη σπεσιαλιτέ της, ψαρονέφρι, και τον άφησε με το στόμα ανοιχτό. Μιλούσε για μέρες για το τέλειο φαγητό της – και μέχρι σήμερα το θυμάται. Είναι το αγαπημένο μας πιάτο και παρόλο που το φτιάχνω και εγώ, λείπει η ιδιαίτερη πινελιά της.
Μου λείπουν τα καμένα ρολά κανέλας της. Πάντα της άρεσε να μαγειρεύει και δεν υπήρξε ποτέ γιορτή που να μην φωνάξει ”Αμάν! Ξέχασα τα ρολά!”. Χαμογελάω και τη σκέφτομαι κάθε φορά που τρώω κάτι καμένο.
Μου λείπουν οι παραξενιές της. Κάθε Κυριακή μου ανέθετε να στρώσω το τραπέζι, αφού είχε περάσει ώρες ατελείωτες να σιδερώνει το τραπεζομάντηλο. Με έβαζε να ετοιμάζω και τη σαλάτα με τα πορτοκάλια. Ήταν το αγαπημένο μας αλλά η μαμά ποτέ δεν μας άφηνε να βάζουμε παραπάνω φέτες πορτοκαλιού, γιατί φώναζε ότι τα φρούτα ήταν ακριβά. Και πραγματικά νευρίαζε, αν ποτέ έριχνα λίγες φέτες παραπάνω.
Όταν μεγάλωσα και είδα ότι τα πορτοκάλια δεν είναι και τόσο ακριβά τελικά, συνειδητοποίησα ότι απλά ήταν απλώς μια παραξενιά της.
Μου λείπει η χαρά της κάθε φορά που δοκίμαζε να φτιάξει μια καινούρια συνταγή.
Μου λείπει εκείνη και ο μπαμπάς μου να χορεύουν στο σαλόνι μετά το δείπνο και αυτό που έλεγε πάντα ”Χορεύω τόσο καιρό με τον μπαμπά σου που δεν μπορώ να χορέψω με κανέναν άλλο”.
Μου λείπουν τα τηλεφωνήματά μας. Μιλούσαμε για τα πάντα.
Μου λείπουν οι ευχετήριες κάρτες της που πάντα έφταναν στην ώρα τους ή ακόμα και νωρίτερα.
Ήταν επίσης πονηρή. Θυμάμαι μια χρονιά που με είχε βάλει να δοκιμάσω ένα πουλόβερ, για να δει αν μου κάνει έτσι ώστε να το πάρει για την αδερφή μου. Το πουλόβερ ήταν για μένα και το έλαβα τα Χριστούγεννα.
Είχε κάνει το ίδιο κόλπο και στην αδερφή μου.
Μου λείπει να της τηλεφωνώ για να μου προτείνει συνταγές. Πρόσφατα, άνοιξα ένα βιβλίο μαγειρικής, αναζητώντας μια συνταγή για σαλάτες με ζυμαρικά. Ένα σημείωμα έπεσε στο πάτωμα, το οποίο είχε τον γνώριμο και όμορφο γραφικό της χαρακτήρα. Έγραφε ” Οι συνταγές για σαλάτες ζυμαρικών στη σελίδα 106 είναι ιδιαίτερα καλές! Με αγάπη η μαμά σου”. Είχε δίκιο, ήταν πεντανόστιμες.
Πολλά μου λείπουν. Η μαμά μου είναι εδώ, αλλά είναι σαν μην είναι. Η άνοια της έχει στερήσει τις περισσότερες αναμνήσεις. Κάθομαι δίπλα της και της κρατώ το χέρι, ξέρω όμως ότι είναι κάπου αλλού. Οι συζητήσεις μας περιστρέφονται γύρω από ένα μικρό παιδί που θυμάται και μπερδεύει το παρόν με το παρελθόν.
Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά, ανησυχούσα ότι δεν θα είχαν όμορφες αναμνήσεις μαζί μου, γιατί δεν είχαμε λεφτά για να τους προσφέρω όσα θα ήθελα.
Τώρα ξέρω, όμως, ότι οι αναμνήσεις που δημιουργούμε δεν έχουν καμία σχέση με τα χρήματα και έχουν να κάνουν με τις απλές στιγμές και τον χρόνο που περνάμε μαζί.
Γι’ αυτό, απολαύστε αυτές τις στιγμές (ακόμα και τις δύσκολες). Οι αναμνήσεις είναι θησαυρός. Το ξέρω καλά πια…»