Οι καραμέλες βουτύρου ΙΟΝ άφησαν εποχή: Όσοι ζήσαμε στα 80s σίγουρα τις θυμόμαστε σε όλες τις γεύσεις και τα χρώματα.

Καραμέλες βουτύρου ΙΟΝ: Η ρετρό τάση του 80

Εσχάτως μας έχει πιάσει μία retromania άνευ προηγουμένου και θυμόμαστε από το πουθενά κάτι αντικουνουπικές συσκευές από εκείνες που σου χάρισαν τον πρώτο εναγκαλισμό με τον ηλεκτρισμό και πλέον σ’ έχουν κάνει ατρόμητο, κάτι διαφημίσεις τον Goody’s που είναι η επιτομή του καλτ και, φυσικά, τους περήφανους θρύλους των 80s που δεν ξεχνιούνται ούτε με πετυχημένη λοβοτομή.

Πρόθεσή μας μετά από τέτοιο overdose αναμνήσεων ήταν να σταματήσουμε και ν’ ανοίξουμε ξανά το κουτάκι με τα πράγματα που είχαμε/ παίρναμε στα νιάτα μας… ποτέ, όμως τα μηνύματά σας στην σελίδα μας στο Facebook ζητούσαν σχεδόν επιτακτικά να κυλιστούμε λίγο ακόμα στην νοσταλγία.

«Βουτύρου με γεύση ονείρου»: Οι 8 θρυλικές καραμέλες της ΙΟΝ που μόνο οι 45άρηδες έχουν προλάβει

Για όλους εκείνους που προσεγγίζουν τα 45, λοιπόν, η υπέροχη σελίδα Cult Battles φρόντισε να φέρει στην ηλεκτρονική επιφάνεια έναν από καιρό ξεχασμένο «εθισμό», για τον οποίο γινόταν στα περίπτερα και τα ψιλικατζίδικα της γειτονιάς το «Έλα να δεις»- και, πράγματι, όποιος ερχόταν έβλεπε τις τσέπες μας γεμάτες από το συγκεκριμένο προϊόν.

Στις καραμέλες ΙΟΝ του… κάποτε (κρύβετε χρόνια), οι οποίες μάλιστα κυκλοφορούσαν σε 8 διαφορετικές γεύσεις, προσφέροντας μια ευρύτατη γκάμα επιλογών στα πιτσιρίκια που ήθελαν να καταστρέψουν εντέχνως τα στομάχια τους τρώγοντάς τες με τις χούφτες:

Τις βουτύρου, οι οποίες αποτελούσαν αδιαμφισβήτητα το best seller της εταιρίας, καθώς κανείς δεν μπορούσε να φάει μόνο μία (δωδεκάδα). Αποτέλεσμα; Σίγουρη, εγγυημένη τερηδόνα στο εγγύς μέλλον
Τις υγείας, για τις ημέρες που είχαμε τα θεματάκια μας με τον λαιμό μας και θέλαμε κάτι να μας βοηθήσει να τα ξεπεράσουμε- ή απλά ψάχναμε μια πρόφαση για να τις καταναλώσουμε μανιωδώς.

Καραμέλες βουτύρου ΙΟΝ: Όλες οι γεύσεις

Τις ούζο (!), που αγοράζονταν για μια σίγουρη μετέπειτα σταδιοδρομία στον αλκοολισμό. Τις μανταρίνι που ήταν ιδιαιτέρως ιδιαίτερες και δεν είχαν την τρελή πέραση των «συναδέλφων» τους, αλλά όπως λέει και μια ψυχή ήταν μια χαρά

Τις λεμόνι, που είχαν την πιο ήπια γεύση και σε οδηγούσαν σιγά-σιγά στην εξάρτηση, με αποτέλεσμα να τις ψάχνεις τις μεγάλες ώρες της νύχτας λέγοντας, σε μια σπάνια έξαρση ειλικρίνειας, στους περαστικούς «Φιλαράκι, έχεις 100 δραχμές να πάρω τη δόση μου;»

Τις ευκάλυπτος, που αν «κούμπωνες» 2-3 αισθανόσουν το μέσα σου να παίρνει φωτιά, αλλά όχι με την καλή έννοια, μα περισσότερο σα να τηγανιζόταν ο εγκέφαλός σου σε live μετάδοση

Τις μέντα που αποτελούσαν σταθερή αξία στον χώρο της καραμέλας και χάριζαν δροσερή αναπνοή για να μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα με αυτήν, μιας και τότε ήμασταν στο δημοτικό και τα φασώματα διαδραματίζονταν κυρίως στην σφαίρα της φαντασίας μας

Και, τέλος, στις κανέλλα, που ή τις λάτρευες ή τις μισούσες. Όπως συμβαίνει, δηλαδή, με κάθε τι που περιέχει κανέλλα

Σε περίπτωση που τις προλάβατε, απλά δε γίνατε να μη νιώσατε στον ουρανίσκο και την γλώσσα σας έστω και για λίγο τη γεύση του αγαπημένου σας πακέτου διαβάζοντας αυτές τις γραμμές.

Επίσης, δε γίνεται να μη θυμάστε το παρακάτω:

-Μέντα;
-Ούτε κουβέντα!
-Πορτοκάλι;
-Θέλω κι άλλη!
-Βουτύρου;
-Με γεύση ονείρου!
Σας νιώθουμε, κι εμείς στα ίδια είμαστε!