Υπάρχουν άνθρωποι που είναι γεννημένοι για τα δύσκολα, αλλά δεν το γνωρίζουν μέχρι να έρθουν αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα που δεν είχαν φανταστεί. Κάπως έτσι, ο Γιάννης Τσέρκης από την Κάρπαθο βρέθηκε να μεγαλώνει τέσσερα αγόρια μόνος του (το ένα από βρέφος) και παρ’ ότι τα βρήκε σκούρα στην αρχή, σήμερα είναι ένας μπαμπάς υπόδειγμα.
Την συγκινητική, όσο και διδακτική ιστορία του, μάθαμε από τη συνέντευξη που έδωσε στο iefimerida.gr, όπου μίλησε για όλα όσα περιλαμβάνει το ταξίδι του ως γονιός, τα δύσκολα, τα όμορφα, και όλα όσα του έμαθαν αυτά τα εννιά χρόνια που μεγαλώνει τα παιδιά του, τα οποία σήμερα είναι αισίως 13, 12, 10 και 8 ετών.
«Το πρώτο διάστημα ένιωθα απόγνωση γιατί δεν ήξερα να κάνω τίποτα», θυμάται, «Δεν ήξερα να αλλάζω πάνες, να μαγειρεύω. Θυμάμαι έκαιγα τα γάλατα τους, τα παιδιά έκλαιγαν γιατί πεινούσαν και αναγκαζόμουν να πάρω έτοιμο φαγητό. Ήταν πάρα πολύ δύσκολα στην αρχή. Αργότερα, ξεκίνησα δειλά δειλά να κάνω κάποια πράγματα και το βράδυ πριν πέσω για ύπνο έλεγα “Ευτυχώς βγήκε και αυτή η μέρα”».
Πάνω σε όλα, ο Γιάννης ήταν και άνεργος εκείνον τον καιρό, αφού είχε λήξει η σύμβασή του ως εποχικός υπάλληλος: «Δεν γινόταν να πάω να πιάσω δουλειά γιατί τα παιδιά ήταν πολύ μικρά και με χρειάζονταν κοντά τους. Όταν έπεφταν για ύπνο, κάποιες ημέρες πήγαινα για δουλειά τη νύχτα και τις περισσότερες φορές για ελάχιστα χρήματα. Υπήρχαν βράδια που δούλευα και το πρωί ήμουν κανονικά μαζί τους. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή και φυσικά δεν εμπιστευόμουν κανέναν άλλον να είναι μαζί τους».
Μετά από τόσα χρόνια και τόσες δυσκολίες, όμως, τα έχει καταφέρει πλέον μια χαρά. Είναι ένας πανευτυχής εργαζόμενος γονιός που μπορεί να κάνει τα πάντα και έχει την κάθε μέρα υπό έλεγχο: «Ξυπνάω στις 6 το πρωί για να τους ετοιμάσω τα ρούχα, να είναι σιδερωμένα και μετά ετοιμάζω τις τσάντες με τα φαγητά τους – τα μικρότερα μένουν στο ολοήμερο. Έπειτα πηγαίνω στο δωμάτιο τους ξυπνάω με χαρά και λιώνω όταν μου λένε “μπαμπά σ’ αγαπάμε”. Στη συνέχεια τους αφήνω στο σχολείο και πηγαίνω στη δουλειά μου, όπου επιστρέφω το μεσημέρι και ξεκινάνε όλες οι δουλειές: μαγείρεμα, καθάρισμα, πλυντήριο, διάβασμα και εξωσχολικές δραστηριότητες. Το βράδυ θα επιστρέψουμε σπίτι θα τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ γιατί δεν θέλω να τρώνε βαριά και θα συζητήσουμε πώς περάσαμε την ημέρα μας, θα διαβάσουμε βιβλία, θα δούμε καμιά ταινία. Πιστεύω πως γεννήθηκα για τα παιδιά».
Για το τέλος, ο απίθανος αυτός μπαμπάς έχει μια συμβουλή για όλους τους πατεράδες και συζύγους εκεί έξω: «Με πολλή αγάπη θα συμβούλευα τους μπαμπάδες όταν επιστρέφουν από την εργασία τους να βοηθάνε μέσα στο σπίτι και να μην τα περιμένουν όλα έτοιμα από τις γυναίκες τους. Ούτε να τις μειώνουν, ούτε να λένε “επέστρεψα κουρασμένος”. Δεν υπάρχει η λέξη κουράστηκα όταν αποφασίζεις να γίνεις γονιός. Πρέπει οι άντρες να είμαστε υπεύθυνοι για την οικογένεια μας. Η κάθε μανούλα τραβάει μεγάλο ζόρι μέσα στο σπίτι γιατί πρέπει να φέρει εις πέρας πολλούς ρόλους σε ένα μόλις 24ωρο. Εγώ τα συνειδητοποίησα όλα αυτά μόλις έμεινα μόνος στο σπίτι με τέσσερα παιδιά».
