Η μαθήτρια της Β΄τάξης του Πρότυπου Γυμνασίου Ηρακλείου, Αθηνά Λιανουδάκη, ξεχώρισε στον μαθητικό λογοτεχνικό διαγωνισμό εφήβων ”Ταξιδεύω στον χρόνο και συναντώ τον πολιτισμό της Μικράς Ασίας”.
Τίτλος «Προκυμαία»… Ένα ποίημα για τη Μικρά Ασία που συγκινεί…
Η μαθήτρια της Β΄τάξης του Πρότυπου Γυμνασίου Ηρακλείου, Αθηνά Λιανουδάκη, έλαβε το Β΄ βραβείο στον μαθητικό λογοτεχνικό διαγωνισμό εφήβων των Πανιώνιων αγώνων 2022, με θέμα ”Ταξιδεύω στον χρόνο και συναντώ τον πολιτισμό της Μικράς Ασίας”.
Ο διαγωνισμός αποτέλεσε μία πολιτιστική δράση στο πλαίσιο των ΚΗ΄ Πανιώνιων Αγώνων, οι οποίοι αναβιώνουν με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από την Μικρασιατική Καταστροφή.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αθηνά λαμβάνει μέρος σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και διακρίνεται. Η αρχή έγινε στην Ε΄ Δημοτικού, τότε, μόλις η μητέρα της διέκρινε την κλίση της, την έγραψε στο Εργαστήρι Δημιουργικής Σκέψης – Ελεύθερης Έκφρασης της Μαρίας Δασκαλάκη.
Της αρέσει να γράφει ποιήματα αλλά και διηγήματα με κοινωνικό περιεχόμενο, όπως τον ρατσισμό. Στην προκειμένη περίπτωση, εμπνεύστηκε από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η ίδια δεν έχει καταγωγή από τη Μ. Ασία, όμως, της έχει πει ιστορίες η κυρία που την προσέχει.
Από τους συγγραφείς, της αρέσουν πολύ ο Νίκος Καζαντζάκης και η Αγκάθα Κρίστι.
Η Αθηνά θέλει να συνεχίσει να γράφει, είναι ένας τρόπος να εκφράζεται, όμως, θέλει να ακολουθήσει το επάγγελμα του οδοντιάτρου.
Το ποίημα της Αθηνάς είναι το εξής:
Η Προκυμαία
Παγιδευμένες σκέψεις σε ένα κλουβί
Στρυμωγμένες σκέψεις σε έναν μπόγο
Τρέχω! Ακολουθώ τα καρδιοχτύπια
Φυλλαγμένες αναμνήσεις στον λαβύρινθο του νου
Απλώνω τη χούφτα μου μαζεύοντας λίγο χώμα
Γονατίζω αγγίζοντας απεγνωσμένα τη γενέτειρα μου
Τα δάκρυα μου δροσίζουν το άγονο έδαφος
Ματωμένα ίχνη ξενιτεμένων χάνονται στο χάος
Ένα πλοίο γεμάτο πόνο
Τα βήματα μου με οδηγούν στο κατάστρωμα του
Όμορφη μου Προκυμαία, πόσο θα μου λείψεις!
Βλέπω τη μάνα μου.
Κούνα μου λευκό μαντήλι, μάνα, για καλό κατευόδιο
Φοβάμαι.
Το βλέμμα της με στοιχειώνει.
Ατένισε το λευκό μαντήλι, μάνα για να αγριέψουν τα κύματα
Μένεις εκεί, μα είσαι εδώ μαζί μου
Δεν ξενιτεύεσαι,
Μονάχα σου μάνα, μένεις στον τόπο σου που σε διώχνει
Κάθε ατένισμα και μια κραυγή τρόμου
Τα παιδιά σωπαίνουν για συμπόνια
Μια άλλη μάνα θηλάζει αλμύρα το παιδί της
Τα δάκρυα της το ταράζουν
Παγωμένα συναισθήματα ικευτεύουν για έλεος
Λόγια αφηγούνται τον νόστο σιωπηλά….
